Երկար տարիներ էչի կարողանում հղիանալ, ու ճիշտ ասած արդեն հույս էլ չունեի․ Ամեն ինչ փոխվեց, երբ մի օր երազումս տեսա մահացած պապիկիս․․․
Այսօր ուզում եմ կիսվել կյանքումս տեղի ունեցած մի երևո ւյթով, որից հետո սկսել եմ հավ ատալ և երազներին, և, առհասարակ, հրաշքների։Ես ու ամուսինս արդեն 4 տարի ամուսնացած էինք, բայց այդպես էլ չէի հղիանում։ Շատ էինք երազում փոքրիկ ունենալու մասին։
Պապիկիս ճանաչում եմ միայն նկարով, նա մահացել է իմ ծնվելուց մի տարի առաջ։Մի օր երազումս նա այցելեց ինձ, ձեռքերիս մեջ կապույտ փոքր թռչնակ դրեց և ասաց․
—Ձմռանը որդի լույս աշխարհ կբերես։
Առավոտյան հիշեցի երազիս մասին, ծիծաղեցի, երբ պատմեցի ամուսնուս, հետո էլ արտասվեցի․ բժիշկները մի-աձայն պդնում էին, որ ես չեմ կարողանա երեխա ունենալ։Մտածում էի, որ ենթագիտակցությունս է այդպես կա-տակում, իսկ երազս էլ ուղղակի ծաղրանք էր։
Անհնար է նկարագրել, թե որքան մեծ էր մեր զարմանքը, ուրախությունն ու հուզմունքը,երբ մի շաբաթ անց իմա-ցանք, որ հղի եմ։ Մենք սա իսկական հրաշք անվա նեցինք․ Աստված մեր կողմից էր․․․Ծննդաբերո ւթյունը շատ բարդ էր։
Ես մի օրից ավել չէի կարողանում ծննդաբերել։ Եկավ մի պահ, երբ ցավից տանջված և հոգնած էի, և ուղղակի անջատվեցի։ Բժիշկներն էլ՝ տեսնելով, որ քնել եմ, դուրս էին եկել պալատից։Երազումս կրկին տեսա պապիկիս։ Նա կանգնած ինձ էր նայում։ Իսկ հետո մոտեցավ և ասաց․
-Հանգստանալու ժամանակը չէ։ Վեր կաց, կընկնես։
Բացում եմ աչքերս և տեսնում, որ մահճակալի եզրին եմ պառկած։Մարմինս թեքված էր այնպես, որ մի վայրկյան անց կարող էի հայ տնվել հատա կին և գլխով հարվա ծել դարակին։ Հանգուցյալ պապ իկիս նախազգուշացման շնորհիվ դա տեղի չունեցավ։
Մի քանի ժամ անց ծնվեց որդիս։ Փետրվար ամիսն էր, ինչպես և ասել էր պապիկս։ Ամուսնուս հետ խորհրդակ-ցելուց հետո՝ մեր երեխային Հայկ անվանակոչեցինք, պապիկիս պատվին։
