Էդքան շատ ես մորդ սիրում, արի տար քո տուն, դու պահիր նրան, ասաց եղբայրս, երբ Եղբայրս ցանկանում էր տի րանալ բնակարանին, մնացյալը նրան չէր հետա քրքրում.. Աննան արդեն չափահաս էր, նա սովորում էր հա-մալսարանում, հանդիպում էր մի տղայի հետ, չցանկացավ մոր հետ մեկնել Վիեննա: Բայց նրա կրտսեր եղբայրը, որ ուրիշ հորից էր ՝ Նիկիտան, գնաց:
Ժամանակն անցնում էր: Մոր երկրորդ ամուսինը բավականին անսպասելի մա հացավ: Հո ւղարկավորությունից հետո Աննայի մայրը չէր կարո ղանում ուշքի գալ և սաստիկ հի վան դացավ։ Աննան ցանկա նում էր մեկնել մայ-րիկի մոտ, սակայն նույն ընթաց քում նա էլ ծանր հիվանդացավ։ Նա ամեն օր զանգում էր և գրում իր եղբորը ՝ Նիկիտային: Իսկ եղբայրը զայ րացած պատասխանում էր։
-Եթե այդքան սիրում ես մայրիկիդ, տար նրան քեզ մոտ, միայն իմացեիր, որ նրա տունը ինձ է պատկանում։
Աննային ոչինչ պետք չէր, միայն ցանկանում էր, լուր ստանալ մայրիկի մասին։ Աննայի բուժումը երկար էր և դժ-վար։ Աննան վերջապես ստացավ «մաքուր» արդյունքներ և ձևակե րպեց փաստաթղթերը, որպեսզի մեկնի մոր մոտ։ Աննան պար զապես ուզում էր գրկել Տիեզերքի ամենա թանկ մարդուն: Վեռրջապես եկավ մեկնման օրը, մնացել էր մի քանի ժամ ու հանկարծ նա մի զանգ ստացավ․
-Մայրիկը մա հացավ, — անտարբեր ասաց Նիկիտան ու անջատեց:
