Հայտնվել եմ շատ վատ վիճակում․․․Չգիտեմ ինչպես ասեմ ամուսնուս մորը, որ մենք չենք ուզում երեխաներ ունենալ։Սկեսուրս շատ
լավ մարդ է, ինձ առաջին օրվ անից հրաշալի է վերաբերվել: Ու հենց դրա հ ամար էլ ինձ մի հարց է տանջում:Նա վաղուց է անհամբե-
րությամբ սպասում, թե երբ է թոռնիկ ունենալու:Իսկ ես ու ամուսինս երեխա չենք ուզում:
Երբ 7 տարի առաջ ծանո-թացանք ես ու Սերգեյը, ես հայտնեցի, որ առհասարակ չեմ պլանավորում մայրանալ: Ու պարզվեց, որ եր-
կուսս էլ չունենք երեխա ու-նե նալու ու պահելու ցանկություն:Բազմ աթիվ կանանց համար երեխ աները մեծ նշանակու թյուն ունեն,
կարելի է ասել՝ նրանց կյանքի իմաս տն են, իսկ ահա տղամար-դիկ շատ ավելի հեշտ են ընդունում ժառանգների բացակայությունը:
Մայրիկիս պատմեցի որոշ մասն մասին, ու դա նրան առան ձնա-պես չտխ րեցրեց: Իսկ ահա սկե սուրս ոչինչ չգի տի:Ու նա անկեղծ
զարմանում է, թե ինչու ենք երկու սենյա կանոց բնակարան գնել. ապա գայում որտե՞ղ են քնելու երե խաները:Սկեսուրս ապրում է
քաղաքի ծայրամասում, ու միշտ ասում է, որ կվաճ առի տունն ու մեզ ավելի մոտ տեղում բնակություն կհաստատի, երբ ե-րեխա
ունենանք:
-Միշտ կկարողանաք ինձ վրա հույս դնել: Երեխ այի հարցում կօգնեմ, երբ ցանկանաք: Պաշտո ւմ եմ փոքր երեխաներին, — ասում է
սկեսուրս:
Ամուսինս նրա միակ երեխան է, ու եթե այդպես էլ ժառանգներ չունենա, սկես ուրս երբեք տատ իկ չի դառնա:Սկեսուր խղճում է ինձ՝
կարծելով, թե առողջական խնդիրներ ունեմ ու դրա համար էլ չեմ կարողանում մայրանալ: Իսկ ես չգիտեմ՝ թե ինչ պես պատմեմ մեր
որոշման մասին, բայց անեմ դա այնպես, որ չնեղացնեմ նրան:
