Հարազատ մորս խնամելու պատճառով զրկվեցի ամեն ինչից՝ սիրելի ամուսին, երեխաներ, աշխատանք․․․Հիմա մնացել եմ մեն-մենակ մի շարք պրոբլեմների հետ։Այնպես ստացվեց, որ ստիպ ված եղա խնամել հիվանդ ու ծեր մորս: Հենց սա դար ձավ ամուս նուս, երեխա ներիս հետ կապը, նաև աշխատանքս կորց նելու պատ ճառ: Հիմա ուղղակի չգիտեմ, թե ինչպես շարունակեմ ապրել:
Մայրս հավերժ չէ, պետք է ապրել…Ամուսինս չհամակերպվեց որոշմանս հետ,իսկ ես ստիպված էի մայրիկիս բե-րել մեր տուն: Իսկ ու՞մ վրա թողնեի նրան: Ես հո չէի կարող հիվանդ մորս թողնել միայնակ, նա նույնիսկ ամենա-պարզ կենցաղային հարցերը չի կարողանում լուծել:
Սկզբնական շրջանում ամուս ինս շատ համ բերատար էր, բայց ես տես նում էի, որ նրա համար տհաճ է: Հետո նա սկսեց ուշ վերադառնալ աշխատանքից: Հետո ուշադրություն դարձրեցի,որ հաճախ է հեռախոսով ինչ-որ մե-կին գրում:Մի գեղեցիկ օր էլ պարզվեց, որ ուրիշ կին կա նրա կյանքում: Նրանց մոտ ամեն ինչ սկսվել էր նրանից, որ ամուսինս բողոքել էր ինձնից,իբր տարեց մորս բերել եմ մեր տուն ու էլ ոչ մեկին ուշադրություն չեմ դարձնում:
Այդ կինն էլ խորամանկ է, հասկա ցել է, որ պահին է հնար ավոր տղամար դուն տանել ընտանի քից: Որդի ներս ասացին, որ միասին տուն կվարձեն ու կառանձ նանան: Որդիս ուղիղ ասաց, որ իր համար անտանելի է մի տան մեջ ապրել անվերջ տրտնջացող ու բողոքող տատիկի հետ, ով դեմենցիայի պատճառով նրանց հաճախ նույնիսկ չի էլ հիշում:
Արդյունքում մնացի միայ նակ՝ առանց ամուս նուս ու երեխաներիս: Չգիտեմ, ինչ պես ապրեմ, բայց դեռ ապրել ուզում եմ: Ստացվում է, որ մորս օգնելով՝ քանդեցի ընտանիքս:Սա չափա զանց ծանր է գիտակցել:Իսկ ամենա-բարդն այն է, որ չեմ հասկանում՝ ճիշտ եմ արել թե ոչ:
Բայց խիղճս թույլ չէր տա այլ կերպ վարվել:Ընտանեկան խնդիրներիս պատճառով միշտ տխուր էի,ձեռքերս թու-լացել էին, ոչինչ չէի կարողանում անել ու արտասվում էի… ու դրա պատճառով էլ ինձ հեռացրին աշխատանքից:
Հիմա մնացել ենք երկուսով… ու իմ կյանքը դարձել է անիմաստ:
