Հարսանիքի հաջորդ օրը նորահարսը ողջ գիշերը անցկացրեց շքամուտքում․Միայն առավոտ իմացավ, թե ինչ է անում իր փեսացուն
այդ ողջ ընթացքում․․․Ամեն ինչ սկսվեց շատ գեղեցիկ. տաքսին նորապսակ զույգին տարավ դեպի այն տունը, որտեղ նրանք պետք է
միասին ապրեին։ Բնակարանի դռան դիմաց փեսան գրկել է երիտասարդ կնոջը, որպեսզի, սովորության համաձայն, նրան տուն մտ-
ցնի։ Բայց պարզվեց, որ դա որոշ չափով վաղաժամ էր. Նա մոռացել էր դուռը բացել: Հարսնացուին հատակին իջեցնելով՝ նորապը-
սակները սկսեցին քրքրել իրենց բաճկոնի գրպանները, բայց բանալին չգտան։
Ուշադիր նայելով ՝ մարդը հասկացավ, որ սա ամենևին իր բաճկոնը չէ, այլ վկայի: Ռեստորանում շոգ էր, և փեսան, և վկան հանեցին
բաճկոններն ու կախեցին աթոռների թիկունքներից։ Ըստ երևույթին, նրանք այն խառնել են, երբ դրել են այն: Ես ստիպված էի ինչ-
որ կերպ մտնել բնակարան:Այստեղ փեսացուն որոշում է արագ վազել տուն՝ իր վկայի մոտ, իսկ հարսնացուն, կսպասեր նրան մուտ-
քի մոտ։ Ասաց ու արագ հեռացավ, իսկ հարսը մնաց շքամուտքում: Սկզբում նա կանգնել էր, հետո, հոգնեց ու նստեց աստիճանների
վրա: Վերևի հարկից մի ող բալի մլավոց լսվեց, և հայտնվեց մի թափառական ձագ, կատուն բարձրացավ նրա գիրկը:
Բավականին ցուրտ էր, շքամուտք մտավ մի անօթևան տղամարդ՝ տաքանալու։ Երբ տեսավ հարսին, ուրախացավ և առաջարկեց
միասին խմ ել։ Աղջիկը հրաժարվեց, փորձեց ազատվել նյա րդայնացնող զրուցակցից, բայց գնալու տեղ չուներ, դրամ չուներ, որպես-
զի տաքսի կանչեր, բջջային հեռախոս չկար, բավականին սառած էր հարսանեկան բարակ զգեստով, և արդյունքում. նա համաձայ-
նեց մի քիչ խմել: Այսպիսով, նրանք նստեցին, նա՝ կատուն գրկին և բոմժը, խոսեցին կյանքի մասին և օղ ի խմեցին: Հետո քնեցին:
Փեսան հայտնվեց միայն առավոտյան։
Պարզվեց, որ նա տանը չի գտել իր ընկերոջը, որը մի աղջկա հետ շտապել էր ակումբ զվարճանալու. հարսանիքի զվարճանքը նրան
քիչ էր թվացել: Փեսան ողջ քաղաքի ակումբներում նրան էր փնտրել և նրան գտել էր բաժանմունքում՝ կռ իվ սարքելու համար: Նրան
ազատ արձակեցին միայն առավոտյան կողմ: Վերջապես վերցնելով բնակարանի բաղձալի բանալիները, նա կարողացավ վերադառ-
նալ:
Նա գտավ իր նորաթուխ կնոջը՝ կատուն գրկին և անօթևան տղամարդու հետ ուս-ուսի քնած:Կինը ուղղելով հարսի զգեստը կատ-
վին ամուր սեղմեց իրեն և զգուշորեն, քնած անօթևանին ուսից հրելով, հարցրեց. Միգուցե ինձ ներս տանես ինչպես որ հարկն է, —
և ցույց գալով անօթևանին ասաց, — իսկ նրան կարիք չկա գրկած ներս տանել: Այդ օրվանից հետո նրանք երբեք չտեսան անծանոթ
տղամարդուն, իսկ կատուն դեռ ապրում է նրանց հետ:
