Ես ամուսնացա վեց ամիս առաջ և վերջերս իմացա, որ հղի եմ: Երբ ասացի ամուսնուս, պարզվեց, որ նորութ-յունն ամենևին էլ ուրախ չէր նրա համար: Ոչ, նա ինձ չի ստիպել ընդհատել հղիությունը, բայց ամեն օր նա հա-մառորեն պնդում է, որ ինձ համար դեռ վաղ է երեխաներ ունենալը: Եվ նա ինքն ունի երեք երեխա նախորդ ա-մուսնություններից:
Չնայած ամուսինս լավ է վաստակում, ես կարող եմ հասկանալ նրան, քանի որ մեծ գումարներ է ծախսում երե-խաների վրա: Ես նրան ոչ մի կերպ չեմ մեղադրում: Անազնիվ կլիներ ամբողջ պատասխանատվությունը գցել առաջին կնոջ ուսերին, քանի որ ամուսինս է լքել նրանց (ես անմիջապես կասեմ, ոչ իմ պատճառով):
Երբ մենք ծանոթացանք,ոչ մի խոսք չկար այն մասին, որ նա այլևս չի ցանկանում հայր դառնալ: Ընդհակառակը, նա ասում էր, որ ես շատ գեղեցիկ եմ, և որ մենք կունենանք հիանալի երեխաներ: Երևի չէր սպասում, որ այդ-քան շուտ հղիանալու եմ, բայց նա նույնպես մեղավոր է դրա համար:
Ամուսնուս ծնողները գիտեն, որ ես հղի եմ, և իրենք նույնպես այնքան էլ ուրախ չեն: Նրանք ընդհանրապես դեմ էին մեր ամուսնությանը, քանի որ ինձ երբեք չէին հավանել:Ես դեռ չեմ ասել իմ հարազատներին երեխայի մա-սին, կտեսնեմ, թե ինչպես են իրադարձությունները զարգանում: Եթե ամուսինս իրեն անարժանի նման պահի, ես կհեռանամ նրանից, բայց երբեք չեմ հրաժարվի իմ երեխաից:
