Հավանաբար, հիմա ինձ բոլորը կքննադատեն, բայց մի շտապեք, ավելի լավ է, որ ինքներդ Ձեզ իմ տեղում պատ-կերացնեք: Ես ամուսնացած եմ գրեթե երեսուն տարի, ամուսնուս հետ միասին մեծացրել ենք մեր դստրը, որն այժմ նույնպես ամուսնացած է, և ունենք 2 թոռ:
Սկզբում մենք բոլորս միասին ապրում էինք երկսենյականոց բնակարանում, որը ես ժառանգել էի ծնողներիցս, երկրորդ թոռնիկիցս հետո մենք բնակարանը նրանց թողեցինք, և տեղափոխեցինք ամուսնուս ծնողների ա-ռանձնատուն:
Սկզբում ինձ թվում էր, թե դա ճիշտ որոշում է `տունը մեծ է, բոլորի համար բավականաչափ տարածք կա, և ծերերը նույնպես ունեն օգնության կարիք: Բայց երկու տարի ապրելով նրանց հետ, ես պատրաստ եմ դրսում էլ ապրել, այս ամենն այնքան անտանելի է:
Փաստն այն է, որ ամուսինս առավոտից երեկո անհետանում է աշխատանքի վայրում, իսկ ես աշխատում եմ որ-պես հաշվապահ և ժամանակի մեծ մասն անցկացնում եմ տանը հեռակա կարգով: Հետևաբար, ծերերը կար-ծում են, որ ես պարապ եմ և ինձ ծանրաբեռնեմ են աշխատանքով:
Հատկապես հոգնեցնում է սկեսրուրս, ով իր գլուխն է մտցրել, որ ինքը թուլամտություն ունի (հենց այսպես էլ ասում է, ըստ երևույթին, նրան իսկապես դուր է գալիս այդ բառը): Նա անընդհատ դժգոհում է, քմահաճ է, ուշադրություն է պահանջում, ներխուժում է մեր սենյակ առանց թակելու և հոգնեցնում է իր անվերջ ճչոցներով:
Ընկերուհիներիցս մեկը վերջերս իր տատիկին տեղավորել է ծերանոցում, մենք նրա հետ գնացինք այնտեղ, և կարող եմ ասել, որ այնտեղ ծերերը շատ լավ են ապրում: Հիմնական բանն այն է, որ նրանք բոլորն այնտեղ մի ալիքի վրա են՝ ժամերով միմյանց պատմում են իրենց անվերջանալի պատմությունները, և դա ոչ մեկին չի ան-հանգստացնում: Խնամքն ու սնունդը լավն են, կենսապահովման ծախսերը `համարժեք, կենսաթոշակը և որոշ այլ փոքր հավելավճարներ փոխանցվում են հաստատության հաշվին:
Ուստի ես նույնպես մտածում եմ, ինչպես առաջարկեմ ամուսնուս ծնողներին տեղավորել այդ ծերերի տուն: Կարծում եմ, որ նրա առաջին արձագանքը կտրուկ բացասական կլինի, բայց կարելի է փորձել, մի գուցե նրանց այնտեղ դուր գա: Դե, ես նրանց հետ չեմ կարող ապրել, միանգամից սկսում եմ ցնցվել, երբ տեսնում եմ նրանց:
