Ամուսնանալուցս մի քանի օր անց ծնողներս փոխեցին դռան փականը․․․Այնպիսի տպավորություն է, ասես հրաժարվել են ինձանից։
Ամուսնանալով ու հարազատ տնից հեռանալով՝ ես ինձ հետ վերցրեցի իմ ծնողական տան բանալին: Ու մինչ ամուսնություն էլ ունեի
ունեի բանալի, ու համոզված էի, որ ծնողներիս տունը միշտ բաց է ինձ համար: Նոր կարգավիճակս ոչ մի ձև չէր ազդում այն փաստի
վրա, որ ես ունեմ մայրիկ ու հայրիկ, հարազատ տեղ, որտեղ ծնվել ու մեծացել եմ:
Շատ ուրախ էի, որ ամուսնուս ու ծնողներիս տները միևնույն թաղամասում են գտնվում: Ու խանութը, որտեղ աշխատում եմ, ծը-
նողներիս շենքի դիմացն է: Հաճախ էի նրանց բացակայության ընթացքում իմ ընդմիջման ժամին տուն մտնում, սառնարանից որևէ
մի բան վերցնում, ուտում, պառկում հանգստանում էի: Ինձ թվում էր, որ այդպես էլ պիտի լինի միշտ:Բայց ոչ:
Շուտով ծնողներս սկսեցին նյարդայնանալով վերաբերվել իմ այցերին, իսկ հետո էլ ասացին, որ նախազգուշացնեմ հյուր գնալուց ա-
ռաջ: Անկեղծ ասած՝ մի քիչ նեղացա: Ես նրանց բնակարանը որպես իմ տուն էի ընկալում, այստեղ իմ մանկությունն է անցել, այստեղ
են իմ խաղալիքները, գրքերն ու նկարները… Ծնողներիս արարքն այդպես էլ չհասկացա:Մի քանի օր առաջ վիճել էի ամուսնուս հետ,
ու այնքան էլ ուզում պառկել իմ հարազատ սենյակում:
Զանգեցի մորս, բայց նա չպատասխանեց: Իսկ երբ հասա, հայտնաբերեցի, որ ծնողներս փոխել են դռան փականը:Այնպիսի տպավո-
րություն է, որ ինձ դուրս են հանել իմ տնից: Ես համարում եմ, որ ծնողներին պետք չեն մեծահասակ երեխաների տների բանալինե-
րը, իսկ ահա ծնողական տունը միշտ մնում է քոնը…