Ամուսնուս չէի ասել, որ զույգ եմ սպասում․ Կարծում էի, թե կստիպի ազատվել երեխաներից մեկից․․․Միայն իմանաք, թե ինչ եղավ,
երբ եկավ ծննդաբերության պահը։ Ես հասկանում եմ, որ լավ չէ,երբ ամուսինները ստում են միմյանց,բայց ես այլ տարբերակ չունեի։
Այդ ժամանակ ես ու ամուսինս 35 տարեկան էինք, ամուսնացած էինք 15 տարի և այդ ընթացքում երեք երեխա էինք ունեցել։ Մենք
չէինք պլանավորել այս հղիությունը:
Վերջերս էինք վերադարձել մեր սովորական ապրելակերպին, վերջին հրամանագրից հետո վերադարձա աշխատանքի, մարեցի հի-
փոթեքս, մեքե նա գնեցի։ Կյանքը մտել էր նոր մալ հունի մեջ: Եվ հետո հանկարծ երկու գիծ: Ամեն ինչի մ ասին խոսեցինք, որոշում
կայացրինք, որ ծննդաբերելու եմ։ Ես նորից գրանցվեցի կոնսուլտացիայի համար և ինձ ուղեգիր տվեցին առաջին ուլտր աձայնային
հետազոտության համար։ Այդ ժամանակ իմ ժամկետը 10 շաբաթ էր։ Հետազոտ ության ժամանակ ինձ ասացին, որ երկվորյակների
եմ սպասում։
Լուրն ինձ ցն ցեց։ Այսինքն, երբ ես ծննդաբերեմ, մենք կունենանք հինգ երեխա։Աբորտ անելուց հետո ինձ չեմ ների,բայց ծննդաբերե-
լուց հետո նրանց պահելու տեղ և ֆինանս չկա: Չնայած այն հանգամանքին, որ մենք ունենք երեք սենյականոց բնակարան, այն միև-
նույնն է փոքր է։ Ես ու ամուսինս լավ աշխատավարձեր ենք ստանում, բայց ոչ ահռելի։ Որոշեցի, որ սկզբում լավ կմտածեմ, քանի որ
դեռ ժամանակ կա։Ես չգիտեի, թե ինչպես պատմել ամուսնուս երկվորյակների մասին,ուստի մի պատմություն հորինեցի: Երբ երեկո-
յան պառկեցինք անկողնում, ես ասացի նրան.
-Այսօր կոնսուլտացիայի ժամանակ հանդիպեցի մի հին ծանոթի,ով սովորել է իմ հետ նույն ֆակուլտետում։Նա նույնպես երեք երեխա
ունի և այժմ նա սպասում է երկվորյակների։
-Վա՜յ: Ոչ, հինգը շատ է: Այստեղ դու հազիվ երեքին ես պահում և շուտով չորրորդը կծնվի, իսկ հետո հինգերորդը:
-Իսկ եթե ես հղի լինեի երկվորյակներով, ապա ի՞նչ կանեինք։
-Ստիպված կլինեինք ա բ որտ անել: Մենք պարզ ապես չենք կարողանա ևս երկ ուսի պահել: Ես ուզում եմ ապրել, ոչ թե աշխատել
ամբողջ կյանքս հանուն երեխաների։ Նրանց նաև պետք է կրթություն և բնակա րան տրամադրել։ Չորսին նույնպես դժվար կլինի,
բայց մենք ամեն դեպքում կարող ենք հաղթահարել:
Այսինքն՝ նա կցանկանար, որ ես աբ որտ անեի։ Նրա դիրքորոշումն ինձ համար պարզ դարձավ, մնաց միայն որոշել։ Ես շատ ժամա-
նակ չունեի։Ամբողջ շաբաթ մտածում էի՝ ինչ անել։ Շատ տարբեր մտքեր էին պտտվում գլխումս, փորձում էի կշռադատել ամեն ման-
րուք, հաշվարկել, բնակարանների ընդլայնման տարբերակներ փնտրել, սոցիալական ծրագրերի մասին ամեն ինչ իմացա ինտերնե-
տում։
Արդյունքում որոշեցի, որ կթողնեմ երեխաներին, բայց այս մասին կողակցիս ոչինչ չասացի։Ես չկարողացա թաքցնել իմ ստերը մինչև
ծնունդը, քանի որ երկվորյակների դեպքում որովայնը սովորաբար շատ ավելի մեծ է: Ուստի 20 շաբաթականում որոշեցի ամուսնուս
հետ գնալ ուլտրաձայնային հետազոտության: Այնտեղ մենք «կիմանայինք» այս ց նցող նորությունը։ Այնուամենայնիվ, ինչ-որ բան ա-
նելու համար շատ ուշ կլիներ։ Ամեն ինչ ընթացավ այնպես, ինչպես պլանավորել էի: Ամուսինս, իհարկե, ցն ցված էր: Սակայն բժիշկն
ասաց, որ արդեն ուշ է աբ որտ անելու համար։
Ես ձևացնում էի, թե ոչինչ չգիտեմ այդ մասին, ամուսինս հավատաց։ Երեկոյան երեխաների հետ կիսվեցինք լուրով, նրանք ուրախա-
ցան։Եվ այսպես, երկու ամիս առաջ երկու տղա ծնվեց։ Ամուսինս նրանց շատ է սիրում:Այժմ մենք փորձում ենք մեր բազմանդամ ըն-
տանիքի համար ավելի հարմար բնակարան գտնել։Ես իսկապես հույս ունեմ,որ մենք շուտով կկարողանանք տեղափոխվել նոր տուն։
Ես կողակցիս ճշմարտությունը չեմ ասել, չնայած տեսնում եմ, թե ինչպես է նա պաշտում տղաներին։Եվ դա նրա զայրույթն ու վրդով-
մունքը չէ, որ վա խեցնում է ինձ, այլ որ նա կզղջա աբո րտի մասին մտածելու համար:
