Մենք հանդիպեցինք սրճարանում: Նա հարցրեց իմ անունը և հեռացավ: Որոշ ժամանակ անց նա գտավ ինձ և հրավիրեց ժամադրության: Իսկ երկու տարի անց մենք արդեն պատրաստվում էինք մեր հարսանիքին: Հարաբերությունների առաջին տարին կախարդական էր, սիրելիս ինձ պահում էր ասես ձեռքերի վրա: Ինչ-որ պահի մենք որոշեցինք ապրել միասին, քանի որ շատ էինք կարոտում միմյանց և ուզում էինք ամբողջ օրը միասին անցկացնել:
Մենք սկսեցինք պատրաստվել հարսանիքին, և այդ պատրաստությունն ինձ անհանգստացնում էր: Իմ ապագա ամուսինը անընդհատ աշխատում էր, որպեսզի վճարի հարսանիքի ծախսերը: Իսկ ես, իմ հերթին, ղեկավարում էի այդ գործընթացը:Նախապատրաստման ընթացքում ես ինչ-որ տարօրինակ բան զգացի: Ինձ թվաց, թե ապագա ամուսինս փորձում է խանգարել, որ ես իրականացնեմ իմ երազանքը:
Հարսանիքից առաջ ես աշխատել էի դիզայնի ոլորտում: Հարսանեկան պատրաստությունն ինձնից շատ ժամանակ և ջանք էր պահանջում: Ես ստիպված եղա որոշ ժամանակով դուրս գալ աշխատանքից:Հետո հասկացա, որ ապագայում էլ չեմ կարողանա վերադառնալ սիրելի աշխատանքիս մի շարք պատճառներով: Օրինակ ՝ երեխայի կամ ընտանեկան այլ խնդիրների պատճառով:
Բայց ես շատ եմ սիրում իմ աշխատանքը … Ավելին, տնօրենս ասաց, որ միշտ չէ, որ կարող է ինձ տալ այդպիսի երկարատև հանգստյան օրեր:Այդ ժամանակ ես սկսեցի կասկածել, արժե արդյոք հարսանիք կազմակերպել, չէ, որ այն բավականին ժամանակատար է։ Բայց դրան այնքան էլ մեծ ուշադրություն չդարձրեցի: Կարծում էի, որ ամեն ինչ կանցնի և կբարելավվի:
Եվ հիմա մենք կանգնած ենք ամուսնության գրանցման գրասենյակում, գրանցողը մեզ համար երդում է կարդում, ապագա ամուսինս պատասխանում է «ԱՅՈ»: Հիմա իմ հերթն է. «Դուք համաձայն եք»:Ես զգացի վայրի խառնաշփոթ՝ չհասկանալով, թե ինչ պետք է պատասխանեմ: Ես աշխատանքս ավելի շատ եմ սիրում, քան այս մարդուն: Եվ ես պատասխանեցի <<ՈՉ>>:
Այդ օրվանից աանցել է ավելի քան 10 տարի, իսկ ես դեռ ցավում եմ, որ ասել եմ «ՈՉ»: Ժամանակի ընթացքում ես հստակ հասկացա, որ ոչ ոք ինձ չէր կարող խանգարել, որ ես իրականացնեմ իմ երազանքները, բացառությամբ ինքս ինձ: Լավ կլիներ, եթե ես դա անմիջապես հասկանայի:
Արդեն որևէ բան փոխելն անհնար է… Բայց ես այնքան կցանկանայի ասել. «ԱՅՈ»:
