Առավոտյան աշխատանքի գնալիս ճամփաս կրճատելու համար որոշեցի անցնել գերեզմանատան միջով․ Ինչ իմանայի, որ այդպիսի
բան կլինի․․․Դեպքը եղել է անցյալ ձմռանը: Վաղ առավոտյան գնում էի աշխատանքի, դեռ մութ էր, իսկ ես էլ ուշանում էի: Որոշեցի
կրճատել ճանապարհս և անցնել գերեզմանների միջով:
Այդպես 15 րոպե շուտ եմ հասնում:Ձեռքս հանում եմ գրպանիցս, բանալին կախվում է ձեռնոցիցս և ընկնում ձնակույտի մեջ: Ուղիղ
գերեզմանաքարի վրա:Ապշած կանգնած էի: Կյանքումս ամենից քիչ ուզում էի փորփրել այնտեղ: Բայց գլխումս միայն մի միտք կար.
եթե չվերցնեմ բանալին, երեկոյան տան դուռը չեմ կարողանա բացել և կմնամ դրսում: Կքանստեցի և սկսեցի փնտրել՝ ձեռքերով ձյու-
նը մի կողմ տանելով: Ամբողջ ընթացքում քթիս տակ մրթմրթում էի.
-Տուն չեմ կարողանում մտնել…
Քիչ այն կողմ մի տղամարդ էր անցնում, տեսնելով ինձ՝ արագացրեց քայլերը: Միայն հետո հասկացա, թե ինչ էի խոսում և սկսեցի
բարձր հռհռալ: Իսկ այն տղամարդը երևի էլ երբեք գերեզմանների միջով չանցնի:
