Արդեն հոգնեցրել եք ինձ, զզվել եմ քեզնից էլ էրեխեքից էլ,-ասաց ամուսինս ու․․․

Գրիշայի հետ իմ ամուսնությունն ուս անողական տարիներին էր: Իմ առ աջին և միակ հարաբ երությունները:Սկսեցինք հան դիպել
երրորդ կուրսից` նա ֆիզիկոս էր, ես՝ բանասեր: Ֆիզիկոսն ու քնարերգուն՝ Գրիշան և Մարիշը: Նա շատ քնքուշ և ռոմանտիկ էր, հոգ
էր տանում իմ մասին,բարձրանում էր հանրակացարանի պատուհանից,երբ կողմնակի մարդկանց այցելության ժամանակն ավարտ-
վում էր:

Համալսարանն ավարտելուց հետո մենք ամուսնացանք, և մեկ տարի անց ծնվեց մեր որդին. ամեն ինչ ըստ սովետական լավագույն
ավանդույթների: 3 տարի անց ծնվեց մեր դուստրը, և Գրիշան կտրուկ փոխվեց:Դրանից որոշ ժամանակ առաջ նա փոխել էր աշխա-
տատեղը, և մենք տեղափոխվել էինք, ես մտա ծում էի, որ նա ճնշվում է կյա նքի մեծ փոփոխությո ւնների պատճառով. այլևս չէր օգ-
նում երեխա ների և տան գործե րում, հաճախ էր ուշա նում և խմում: Նախ կինում էլ տրամ ադրության փոփոխություններ եղել են,
բայց վատ ժամանակահատվածներն այնքան ծանր չէին, որքան այս մեկը:

-Քո գործն է երեխաներին խնամես և աղբը ինքդ թափես, — կոպիտ պատասխանում էր ամուսինս՝ ինձ օգնելու խնդրանքին:

Մոտ վեց ամիս ընդհանրապես չէինք խոսում իրար հետ. Գրիշան կա՛մ զայր ացած էր, կա՛մ ագրեսիվ, կա՛մ հարբած: Գիշերն էր տուն
գալիս, որտեղ էր և ում հետ՝ ես արդեն չէի հարցնում:Մտերիմ հարաբերությունների մասին ոչ մի խոսք չկար.ես զզվել էի, ինձ համար
վիրավորական և անտանելի ծանր էր նրա կողքին գտնվելը:Փորձում էի ավելի հաճախ հիշել հին Գրիշային և հուսով էի,որ նա կփոխ-
վի: Բայց դա այդպես չէր:

Ես ապուր էի պատրաստում, տղաս կոնստրուկտոր էր հավաքում, փոքրիկս նոր-նոր էր քնել, երբ Գրիշան ասես թռավ տուն:

-Ինչքա՜ն եմ հոգնել բոլորիցդ: Դու և այս փսլնքոտ երեխաները, — բղավում էր Գրիշան՝ ջարդելով դարակը:

-Իմ կյանքում մեկ ուրիշը կա, և կյանքը շատ ավելի հետաքրքիր է, քան դուք:

Բղավում էր, վիրավորում, ինչեր էր ասում, ամեն ինչ չեմ կարող հիշել: Ես գրկեցի երեխաներին և փախա փողոց: Առաջին բանը, որ
ես արեցի` նրա ծնողներին կանչելն էր:

-Չփորձես ոստիկանություն զան գահարել, — հրամ այեց սկեսուրս, — ես հիմա հոր հետ կգամ:

Իրո՛ք, նրանք ավելի արագ եկան, քան կժամանեին ոստիկանները: Նրանք իրենց հետ տարան Գրիշային: Դրա նից հետո ես շատ հե-
տաքրքիր բաներ իմացա:Թերևս առավել զարմանալին, որ կարող ես իմանալ մի մարդու մասին, որի հետ ընդհանուր առմամբ ապրել
ես շուրջ 10 տարի, այն է, որ նա ունի երկբևեռ աֆեկտիվ խանգարում՝ հաստատված բժիշկների կողմից և,առհասարակ, առանձնա-
հատուկ հոգեկան խնդիրներ մանկուց:

Պարզապես ծնողներն ու նա զգուշությամբ դա թաքցրել են: Ամուսնուս բուժում էին մասնավոր կլինիկաներում: Բայց ինչպե՞ս կարող
էի այդքան տարի ապրել մի մարդու հետ և չնկատել դա: Ես այդ ժամանակ չհա սկացա, և հիմա էլ չեմ հասկ անում: Ինչպես հասկա-
նում եք, ես գաղափար էլ չունեի սիրուհու գոյության մասին:Ես աշխատանք ստացա, բնակարան վարձեցի: Բախտս բերեց, որ երե-
խաներին մանկապարտեզ ընդունեցին:

Ուժերս վերագտա, արագ կողմնորոշվեցի և այս ծանր իրավիճակում ինձ չկորցրեցի, թե ինչպես, ես նույնպես չեմ հասկանում:Հետո,
իհա՛րկե, երկար ժամանակ վեր էի լուծում, չհասկանալով,թե ինչպես կարող եմ այդքան սխալվել այդ մարդու հարցում,լացում էի: Ուշ-
քի գալու համար ինձնից պահանջվեց մոտ մեկ տարի:

Իսկ ամուսնուս նրա ծնողները բուժեցին, և նա նորից աշխատանքի անցավ:Շուտով մենք բաժանվեցինք, և նա անմիջապես գտավ
մեկ ուրիշին (ի դեպ, ոչ նա, ում հետ դավաճանել էր ինձ): Տեղի ունեցածից հետո նրանց ընտանիքը նույնիսկ ինձ մեղադրում էր, որ
այդպիսի ծանր պահին լքել եմ Գրիշային …