Ոչ ոք երբեք չգիտի, թե ապագայում իր դասընկեր ով կդառնա: Պաշա անունով մի տղա սովորում էր մեր դասարանում, նա բավակա-
նին հասարակ լավ տղա էր, միակ մարդն էր, ում համար մաթեմատիկան հեշտ էր: Նա շատ էր սիրում այս առարկան, նա ինքը աղ-
քատ ընտանիքից էր, հայր չուներ, իսկ մայրն ընտանիքը ինչ-որ կերպ կերակրելու համար, աշխատում էր 2 տեղ՝ մեր դպրոցում որ-
պես հավաքարար, իսկ երեկոյան խանութ էր մաքրում:
Պաշան չէր ամաչում իր ծնողից, հաճախ դպրոցից հետո մնում էր նրան օգնելու, նա դույլերով ջուր էր տանում, նույնիսկ հատակնե-
րը լվանում և ավլում, սկզբում բոլորը փորձում էին ծաղրել նրան, իհարկե, նա շատ մտահոգված էր այդ կապակցությամբ, բայց ար-
դեն ավարտական օրերին, Պաշան դադարեց ուշադրություն դարձնել իր հասցեին ծաղրանքներին, ր շուտով կատակները դադարե-
ցին, և գուցե մենք պարզապես մի փոքր ծերացանք, բայց, այնուամենայնիվ, նա երբևէ առանձնակի ընկերներ չի ունեցել:
Բայց կար մեկ այլ խնդիր, կարծում եմ, յուրաքանչյուր դպրոցում էլ կա ուսուցիչ, ով սիրով և քաղաքավարիորեն է վերաբերվում հա-
րուստ ծնողների երեխաների հետ և կոպիտ՝ սովորական աշխատողների երեխաների նկատմամբ: Մենք նույնպես ունեինք նման
ուսուցիչ,դասղեկ Սվետլանա վ Ասիլիեւնան, նույնիսկ հիմա, շատ տարիներ անց, ես հասկանում եմ, որ նա երկերեսանի անձնավո-
րություն էր, չնայած ես երբեք նրա հետ խնդիրներ չէի ունենում, գուցե այն պատճառով, որ հայրս հաճախ էր կատարում իր քմահա-
ճույքները դասարանի վերանորոգման հարցում:
Նա շատ վատ էր վերաբերվում Պաշային: Գրեթե ամեն առավոտ նա կանչում էր նրան գրատախտակի մոտ և հենց պարզվում էր, որ
նա վատ է պատրաստվել, նա նախատում էր նրան, և մենք բոլորս ծիծաղում էինք: 11-րդ դասարանում,երբ ավարտելուց արդեն 2 ա-
միս էր անցել, նա ավարտեց փաշայի դեմ իր հերթական արշավը վիրավորական արտահայտությամբ, այն է՝ <հավաքարարի որ-դին
երբեք չի դառնա տնօրեն, ինչպես և տնօրենի որդին երբեք չի դառնա հավաքարար>..
Պաշան լուռ լսեց սա և միայն սեղմեց իր շուրթերը, ամենայն հավանականությամբ, ես երբեք չէի գրի այս պատմությունը, եթե չլիներ
վերջերս կատարվածը, և դա մեծապես ազդեց ինձ վրա:Պաշան ոչ մեկի հետ հարաբերություններ չէր պահպանում, նրա մասին ոչ ոք
ոչինչ չգիտեր, միայն երբեմն հայտնվում էր սոցիալական ցանցերում, որտեղ ունենում էր ընդամենը 3 լուսանկար: Ավարտելուց հետո
անցնում է 20 տարի է, ինչ-որ մեկը պատահաբար առաջարկում է շրջանավարտներով հանդիպել:
Որոշվեց հավաքվել մեր քաղաքի ռեստորաններից մեկում: Սվետլանա Վասիլևնային, բնականաբար, նույնպես հրավիրեցին, քանի
որ նա մեր դասղեկն էր:Երբ բոլորը նստեցին, մոտ 30 րոպե անց, նա սկսեց հարցնել յուրաքանչյուրին, ով ինչի է հասել այս կյանքում:
Երբ հերթը հասավ Պաշային, նա չարությամբ հարցրեց, թե ինչ է անում, Պաշան ժպիտով պատասխանեց, որ շինարար է: Երեկոյան,
երբ արդեն բոլորն ուզում էին դուրս գալ, Պաշան հայտարարեց, որ անձամբ է վճարում այս ամբողջ բանկետը և շատերը, այդ թվում
նաև ես, ասացինք, որ այո դա անհրաժեշտ չէ, քանի որ դա նրա համար շատ թանկ կարժենա, բայց հետո տեղի ունեցավ մի բան,
որը ոչ ոք ոչ մի կերպ չէր սպասում, Պաշան ասաց, որ ռեստորանը պատկանում է իրեն:
Ամենից շատ հիշում եմ Սվետլանա Վասիլևնայի դեմքը Պաշայի ասածից հետո: Պաշայի անձնական վարորդը եկել էր դասղեկին
տուն տանելու համար սեւ բիզնես կարգի Mercedes-ով, և նա ապշած նստեց մեքենան: Մի քանի օր անց պարզվեց, որ Պաշան իր
սեփական շինարարական բիզնեսն ունի, իսկ մայրը չի աշխատում և արդեն երկար ժամանակ է ապրում է մի գեղեցիկ տանը, որը
որդին գնել է: Ես հաճախ մտածում եմ, որ ամեն ինչ կախված է միայն մեզանից ՝ անկախ նրանից ՝ աղքատ ես, թե հարուստ:
Տեսանյութը դիտեք ստորև՝
