Եթե իրոք սիրում ես դստերս ու ցանկանում ես, որ նա երջանիկ լինի, ուրեմն հեռացիր ու մոռացիր նրան․․․Մորս այս խոսքերը ինձ զրկեցին երջանիկ ապրելու իրավունքից
Դավիթի զգացմունքները սկսվեցին տասնմեկերորդ դասա րանի վերջում: Նա դպր ոցից հետո ինձ ուղեկ ցում էր տուն, իրարից այն-քան էլ հեռու չէինք ապրում և սովորում էինք զուգահեռ դասարաններում: Երբեմն երեկոյան դուրս էինք գալիս զբոսանքի: Ծնողներս դեմ էին մեր շփմանը, և բացի այդ մենք շատ էինք ամաչում միմյանցից:Մայրս անմիջապես ասաց, որ մենք զույգ չենք, և ինձ համար արդեն նոր փեսա է գտել, որը համապատասխանում է մեր կարգավիճակին և մակարդակին:
Ծնողներս այդ ժամանակ ունեին բարձր պաշտոն, իսկ Դավիթի ծնողները սովորական գործ արանի աշխատողներ էին: Բայց ես չէի մտածում, ես չէի հասկանում, որ սա կարող է խոչընդոտ հանդիսանալ սիրո, և բարեկ ամության համար:Դպրոցից հետո ես ընդուն-վեցի համալսարան, իսկ Դավիթը չկարողացավ: Մի քանի միավոր ցածր ստանալու պատ ճառով անցա վճարովի ուսուցման, բայց ես դա չէի նախատեսել: Արհեստավորի մասնագիտության համար Դավիթը ստիպված էր գնալ քոլեձում սովորելու, բայց նա ծրագրել էր համալսարան ընդո ւնվել երկու տարվա ընթացքում:
Մենք շարո ւնակում էինք հան դիպել, իսկ մայրս ավելի ու ավելի ակտ իվորեն փորձում էր մեզ խան գարել: Իմ անհաջող փեսացուն, որն ընտ րվել էր ծնողներիս կողմից, ընդունվեց նույն համալսարանի այն նույն ֆակո ւլտետը, որտեց ես պետք է սովորեի և սկսել էր շատ հաճախ գալ մեր տուն: Ենթադրաբար օգնում էր մայրիկիս տղամարդու գործերում, քանի որ հայրս հիվանդ էր և հաճախ էր գտնվում հիվան դանոցում:Բայց ես շատ անտարբեր էի այդ տղայի նկատմամբ և նրան չէի տեսնում որպես իմ ապագա ամուսին:
Բայց կյանքն ու մայրս ամեն ինչ իր տեղում էին դնում: Հայրս մահացավ, մայրս վշտի ու սգի մեջ էր, և ես չէի կարողանում հանդիպել Դավիթի հետ: Ես միշտ մորս կողքին էի, աջակցում էի հնարավորինս ամեն հարցում, չնայած ինքս էլ շատ ծանր վիճակում էի:Եվ ե-կավ այն օրը, երբ Դավիթը հոգնել էր ինձ հետ հանդիպումներ փնտրելուց և եկավ մեր տուն: Բոլորս ունեցանք դժվար խոսակցւթյուն: Մայրս խնդրեց մեզ բաժանվել: Մեջբերեց բազմաթիվ փաստարկներ, թե ինչու մենք լավ զույգ չենք համարվում և չենք կարող միասին լինել: Բայց մայրիկիս ընդամենը մի արտահայտությունը որոշեց ամեն ինչ: Նա Դավիթին ասաց․
-Եթե դու սիրում ես իմ աղջկան, և ցանկանում ես, որ նա երջանիկ լինի, ուրեմն հեռացիր նրանից ընդմիշտ։ Քեզ հետ աղքատութ-յան մեջ նա երբեք երջանիկ չի լինի հավատա ինձ, իմ Կարինեն սովորել է հարուստ կյանքին, եթե նրան երջանկություն ես ցանկա-նում, ուրեմն հեռացիր։
Եվ նա հեռացավ: Հավիտյան. Քանի որ նա սիրում էր: Մենք միմյանց այլևս չտեսանք: Եվ ես նո ւյնպես համա կերպվեցի դրան: Այդ ժամանակից ի վեր շատ ջր եր են հոսել: Ես չափա հաս կին եմ, երկու անգամ ամուսնացել եմ, բայց այդ պես էլ չզգացի իսկական կանացի երջանկությունը: Այո, հարստություն: Այո, հիանալի կարիերա: Բայց երեխաներ չկան, ամուսիններիս հետ սերը նույնպես այդքան էլ իսկական չէր:
Առաջին ամուսինս, ի դեպ, Սաշան էր, նույն տղան, որին ըն տրել էին ծնողներս: Բայց ես չէի կար ողանում նրան սիրել:Մայրիկս ար-դեն մեզ հետ չէ, բայց մահվանից որոշ ժամանակ առաջ նա ասաց, որ ավելի լավ կլիներ, եթե ես ամուսնանայի Դավիթի հետ, որ ժա-մանակի ընթացքում նրանք կհարմարվեին դրան:Ես շատ բան չգիտեմ Դավիթի ճակա տագրի մասին, միա յն այն, որ նա ամուսնա-ցած է, և ունի երեխաներ:
Ես չգիտեմ, թե ինչպես է նա ապրում և ինչ է դարձել և արդեն նշանակություն էլ չունի։ Ժամանակը հնարավոր չէ հետ բերել:Հիմա ես հասկանում եմ, որ սեփական կյանքս պետք է կառուցեի իմ սեփական ձեռքերով։ Պետք է ունկնդրեք Ձեր ընտանիքին և ընկերներին, բայց ավելի լավ է ինքնուրույն որոշումներ կայացնեք, անեք այնպես, ինչպես ճիշտ եք հա մարում: Հոգ տարեք Ձեր երեխաների մա-սին, սիրեք, օգնեք նրանց այնքան, որքան ցանկանում եք և որքան հնարավոր է, բայց նրանց փոխարեն մի ապրեք նրանց կյանքը:
