Ես ամաչում էի,որ դուստր էի ունեցել, իսկ ամուսինս․․․Իմ այդ զգացողությունը քանդեց մեր երջանիկ ընտանիքը
Ախ, որքան ինքնա մոռաց էր իմ ու ամո ւսնուս միջև սերը: Առանց միմ յանց նո ւյնիսկ մեկ օր չէինք կարո ղանում ապրել:Մեր կյանքը հարթ էր ընթանում,ունեինք բնակարան, լավ եկամուտ:Եվ երբ ես հղիացա,նա ինձանից շատ էր ուրա խանում: Մենք տղա էինք ուզո ւմ, բայց ծնվեց աղջիկ:
Հիմա դա շատ անմիտ և դաժան է թվում, բայց ես երկար ժամանակ չէի ընտելանում երեխային, որովհետև նա աղջիկ էր: Ես ուզում էի ամուսնուս տղա պարգևել: Ինձ լիարժեք չէի զգում: Դա դարձավ իմ կոմպլեքսը: Ես ամա-չում էի ասել, որ երեխաս աղջիկ է: Ամո ւսինս տեսնում էր իմ՝ երե խայի հանդեպ վերաբեր մունքը: Սկզբում նա ինձ համոզում էր:
Չնայած սարսափելի է, երբ մորը կոչ են անում սիրել սեփական երե խային: Իսկ հետո նրա համբերության վերջը եկավ: Մի քանի օր առաջ նա ասաց, որ ուրիշ կնոջ մոտ է հեռ անում:Դա ինձ համար սարսափելի հարված էր:Ես ամեն ինչի պատրաստ էի, բայց ոչ դրան:
Հիմա, երբ նա փաս տացի մեզ հետ չի ապրում, ես հաս կացա, թե նա ինձ համար որքան թանկ է, ինչպես և մեր երեխան, մեր աղջիկը: Նա ամուսնուս կրկնօրինակն է, իմ ու նրա մասնիկը: Ամուսինս կտրականապես հրաժար-վեց վերադառնալ:
Ակն հայտ էր, որ իմ՝ երե խային չսիրելը ջնջել էր մեր մեջ եղած ամեն լավ բան:Իսկ հիմա իմ աղջ կանից ավե լի թանկ և սիրելի էակ չկա ողջ աշխարհում: Նա արդեն ինն ամսական է: Նա գեղեցիկ, կենսուրախ երեխա է: Շը-նորհակալ եմ սկեսուրիս. օգնում է, մխիթարում: Բայց ես սպասում եմ ամուսնուս, սպասում եմ, որ մի օր կների և կվերադառնա:
