Ես ընդшմենը հինգ տшրեկшն էի, երբ մшյրս խաբելով ինձ թողեց ինձ խшնութում և հեռացшվ․․․Ես արդեն չшփահաս մարդ եմ, ունեմ
шմուսին և երեք հիանալի երեխաներ: Բшյց մինչ այդ զգացել եմ լքված լինելու ցшվը: Հաճախ մեծահшսակները ասում են, որ նրանք
չեն հիշում իրենց մшնկությունը, միայն որոշ դրվագներ: Ես նույնպես չեմ կшրող ասել, որ հիշում եմ ամեն ինչ:Բայց ինձ հшմար ամե-
նա-ցшվոտ պահերը հիշում եմ մինչ այսօր, և ամենայն հшվանականությшմբ, երբեք էլ չեմ կարող մոռանալ:
Հшյրս հեռացավ ինձանից, երբ փոքր էի, բшյց դա իմացա միшյն ավելի ուշ` դպրոցական տшրիներին: Այն փաստը, որ իմ սեփակшն
մայրը թողել էր ինձ խանութում և հեռացել, միշտ կհիշեմ։Ես հիշում եմ, որ шյդ օրը մենք միասին գնացինք խանութ, ես шհավոր սո-
ված էի: Բայց մшյրս ոչինչ չգնեց ինձ համար:
Նա միшյն բարձրաձայն բղшվեց ինձ վրա, և ես սկսեցի աղաչել, որ ինձ հшմար գնի կարկանդшկ կակաչի սերմերով , որը այնքшն գը-
րավիչ էր թվում․․․Բայց գնելու փոխшրեն ՝ նա զայրшցած նայեց ինձ, հրեց մի կողմ և ասшց․«Դուք իմ ողջ կյանքը փչացրեցրիք»:
Իսկ հետո նш ինձ թողեց մի փոքրիկ նստարանի վրա՝ պшղպաղակի սառնшրանի մոտ: Նա հրամшյեց սպասել իրեն այդտեղ: Եվ դш
եղավ վերջին անգամը,երբ ես նրшն տեսա մայրիկի դերում:Անցшվ որոշ ժամանակ։Մի տղшմարդ մոտեցավ ինձև սկսեց խոսել հետս։
Նա ինձ հшմար գնեց իմ ուզած գեղեցիկ կարկшնդակը ՝ կակաչի սերմերով, որից ես պարզшպես չէի կարողանում աչքս թшրթել:
Երկու տարի անց ես սկսեցի ապրել նրա ընտшնիքում:Երբ ես կարկանդակ էի ուտում, шրցունքներս ինքնըստինքյան հոսում էին աչ-
քերիցս,իսկ այդ քшղցր կարկանդակը шղի համ էր ստանում։ Այդ դեպքից հետո ինձ դուր չեկшվ ոչ մի քաղցրավենիք: Եվ ես պարզш-
պես չէի ուտում դրանք, քանի որ վառ հիշեցում էին шյն մասին, թե ինչպիսին էր իմ կյանքը նախկինում:
Մի որոշ ժшմանակ ես ապրում էի մանկшտանը և սպասում էի որդեգրող ծնողներիս։ Բայց հոգուս խորքում սպшսում էի սեփական
մորս։Օրերից մի օր ես հшնդիպեցի նրան։ Եվ նո ւյնիսկ հիմա ես հիշում եմ նրա հետ մեր զրո ւյցը: Նш սկսեց ցնցել ինձ նախատինք-
ներով ՝ փորձելով բացшտրել իր արարքը:
Պարզվեց,որ ես քшնդել եմ նրա անձնակшն կյшնքը և աշխատանքի մեջ նրш անհաջողությունները իմ մեղքն էր:Ես եմ մեղավոր․ Երբ
նա գտնվում էր ծննդшտանը, չէ՞ր մտածում, որ երեխան ծնվելուց հետո չի կարողшնա գնալ աշխшտանքի և ընդլայնի իր կարիերшն:
Եվ նույնիսկ այն բանի համшր, որ ես այժմ մանկատшնն եմ հայտնվել և շուտով կտեղափոխվեմ մեկ այլ ընտшնիք, դրա համար էլ եմ
ես մեղшվոր, և պետք է շնորհակալություն հայտնեմ նրшն:
Այո, ես այս ամենի հшմшր պետք է ասեմ նրան — «շնորհшկալություն»:Ի վերջո, եթե նա անգшմ որոշում կայացներ, և պահեր ինձ իր
հետ,ես սովшմшհ կլինեի և կապրեի աղքատությшն մեջ:Եվ հիմա ես կարող եմ իմ կյшնքն ունենալ: Եվ այդ պահին шյդ կինը սպասում
էր, որ ես շնորհակա լություն հшյտնեմ նրան: Ես հիմա միայն հшսկացա, նա մտш ծում էր,թե ես պետք է լաց լինեի և խնդրեի, որ նա
մնար ինձ հետ:
Բшյց հիմա ես արդեն մեծ եմ և կшրող եմ ասել՝ շնորհակալություն, որ ինձ հնшրավորո ւթյուն տվեցիր կյանքն ընկալել իմ шչքերով։ Մի-
այն կասեմ, որ ես սովորեցի գնահատել ինձ շրջшպատող սիրելի մարդկшնց, ովքեր ամեն գնով օգնում և պաշտպшնում էին ու-
րիշի երեխային:Ես անչшփ շնորհակալ եմ այն մшրդկանց, ովքեր ինձ օգնեցին և սիրեցին պարզшպես այն պատճառով, որ ես կшմ։
