Շաբաթ օրը ես ու ամուսինս որոշել էինք գնալ թատրոն կամ կինո, արդեն վաղուց չէինք կազմակերպել մշա-կութային հանգստյան օր։ Բայց նախօրեին զանգեց կոլեգաս և հրավիրեց իր ծննդյան տարեդարձին։ Խոր-հրդակցեցինք ամուսնուս հետ և որոշեցինք գնալ՝ չնայած նրան,որ ոչ մեկս էլ չենք սիրում նմանատիպ խնջույքներ։
50 տարեկանը՝ լուրջ թիվ է, մեր կողմից անհարգալից վերաբերմունք կլիներ հրավերը մերժելը։Անահիտը՝ հո-բելյառը, բավականին համեստ, բայց ուրախ կին է, աշխատավայրում միշտ ժպտերես և բարեհամբյուր է։ Մենք՝ աշխատողներս, կարծում էինք, որ նա երջանիկ կյանքով է ապրում, եթե միշտ այդքան ուրախ է։
Մի խոսքով, գնացինք Անահիտի տուն։ Գեղեցիկ սեղան էր պատրաստել, եկել էին մեր աշխատողներից մի քա-նիսը։ Երբ նստեցինք, եկավ մեր Անահիտի «երջանկությունը»՝ ամուսինը։
Պարզվում է, մեր ժպտերես ընկերուհին ապրում է բռնակալի հետ։ Նրա ամուսինը կոպիտ, անդաստիրակ և ան-շնորք մարդ է, իսկական բռնակալ։ Նա ամբողջ ժամանակ կնոջը հանգիստ չէր տալիս․ սա տար, այն բեր, հացը լավ չես կտրել, մսի աղը պակաս է։Իսկ երբ մի քիչ խմեց,անտանելի դարձավ։ Կնոջը մեր ներկայությամբ ասում է․
—Թե ինչպե՞ս հետդ ամուսնացա, որտեղի՞ց քեզ տուն բերեցի․․․որտե՞ղ կլինեիր հիմա, եթե չլինեի ես․․․Խոսում էր նա, բայց ամաչում էի ես։ Ահա այսպես,կենսուրախ և ակտիվ ընկերուհիս նստած էր լուռ և տխուր,ոչ մի բառ չէր ասում։ Տանը նա լիովին ուրիշ մարդ էր։
1 ժամ նստելուց հետո ասացինք, որ կարևոր գործեր ունենք և դուրս եկանք։ Նման մարդու հետ մի սենյակում մնալը մեծ փորձություն էր։ Մի կերպ ինձ զսպեցի, որ չպատասխանեմ նրան, բայց գիտեմ, որ ուրիշի ընտանե-կան գործերին խառնվելն այնքան էլ ճիշտ չէ։
Խղճում եմ Անահիտին, որ ստիպված է եղել ամբողջ կյանքը նրա հետ անցկացնել։ Նա շատ լավ կին է, գիտեմ, որ հասարակ ընտանիքց է,ծնվել և մեծացել է գյուղում, երևի ամուսինն էլ հենց դա էր ակնարկում և երեսով տալիս։
