Ես 46 տարեկան եմ, իսկ ամուսինս արդեն 48․ Ամբողջ կյանքում երազել ենք աղջիկ ունենալու մասին․․․Մի քանի օր առաջ աղբանո-
ցի մոտով անցնելիս գտանք մեր կյանքի երազանքը։Ես 46 տարեկան եմ, ամուսինս՝48: Ունենք բազմազավակ, սիրով լի ընտանիք:
Մեծացնում ենք մեր 5 որդիներին:
Ես ու ամուսինս միշտ երազել ենք դստեր մասին, բայց չի ստացվել:Այդ աշնանային օրը փոխեց մեր կյանքը:Ամուսինս ամեն առավոտ
աշխատանքի գնալիս գցումէր մեր տան աղբը.այդպես արդեն 15 տարի:Այդ օրը նա սովորականի պես համբուրեց մեզ,վերցրեց տոպ-
րակը և գնաց: Հանկարծ 5 րոպե անց նա վերադարձավ՝ նորածին փոքրիկի գրկած…
Պարզվում է, նա մոտեցել է արկղերին,որ գցի աղբը, և երեխայի լաց է լսել:Փորփրել է և հայտնաբերել ծածկոցով փաթաթված փոքրի-
կին: Խեղճն այնքան էր սառել և լացել, որ կապտել էր…Սիրտս կտոր-կտոր եղավ. ինչպես կարելի է երեխայի հետ այդքան անմարդ-
կային կերպով վարվել:Մենք զանգեցինք ոտսիկանություն, բայց մինչ նրանց գալը երեխային կերակրեցի. ինչպես հասկացաք, մեր
տանը շշի և կաթի պակաս լինել չի կարող:
Ես փոքրիկին տաք հագցրեցի և գրկեցի. նա 5 րոպեում քնեց իմ գրկում: Երեխան աղջիկ էր…նա, ում մասին երազել եմ ամբողջ կյա-
նքում, ինչ-որ մեկի համար հավասար է եղել աղբի…գլխումս չէր տեղավորվում:Ոստիկանությունից մեզ ասացին, որ երեխային պի-
տի հիվանդանոց տանեն.ամուսինս գնաց նրանց հետ: Հենց այդ օրը երեկոյան խոսեցինք և հասկացանք, որ նա պիտի մնա մեզ հետ
նա մեր աղջիկն է:
2 ամիս անց Մարիային բերեցինք տուն: Ի դեպ, եղբայրներն են որոշել անունը: Նրանք այնքան են սիրում քրոջը, վիճում են, թե ով
պիտի օրորի կամ խաղա նրա հետ…Հիմա ես ամեն ինչ ունեմ, անչափ երջանիկ եմ…
