Երբ ծնվեց աղջիկս ամուսինս լքեց մեզ պատճառաբանելով,որ պատրաստ չէ ընտանեկան կյանքի․․Մեկ ամիս անց իմացա,որ ամուս-
նացել է հղի սիրուհու հետ։«Մենք ամուսնացանք 2017 թ.-ի հունիսի 5-ին: Մինչ այդ մենք հանդիպել ենք 2 տարի, որոնք ինձ համար
ասես դրախտ լինեին:Մենք փայլում էինք երջանկությունից։Մեր բոլոր ընկերներն ու հարազատները սպասում էին մեր հարսանիքին։
Եվ դա իրականացավ։ Մենք բոլորից գաղտնի օրինականացրեցինք մեր հարաբերությունները։Այդ օրը միայն մերն էր, նա միշտ ա-
սում էր, որ չի ցանկանում, որ իր հարսանիքը լինի ավանդականի պես։ Բարեբախտաբար մեր հարազատներից ոչ ոք չնեղացավ մե-
զանից։ Ես ասացի ծնողներիս, որ շատ երջանիկ եմ և նրանք շատ ուրախացան, բայց ինչպես երևում է նման երջանկությունն էլ ու-
նի իր ավարտը։
Ամուսինս օրեցօր դառնում էր ավելի տխուր և փակ: Ես տեսնում էի, որ նա պատրաստ չէ առօրյա ընտանեկան կյանքին, և փորձում
էի նրան չծանրաբեռնել: Նա ուզում էր զվարճանալ, քայլել, և ես աջակցում էի նրան, մինչև իմացա, որ հղի եմ: Սկզբում նա ուրախա-
ցավ, բայց հետո սկսեց նորից լարվել` մտածելով, որ այժմ նա չի կարողանա մասնակցել տարբեր տեսակի զվարճանքների: Ես փոր-
ձում էի նրան հասկացնել, որ երեխան ոչ միայն պատասխանատվություն է, այլ նաև մեծ երջանկություն։
Երբ ծնվեց Կառչկան, նա յոթերորդ երկնքում էր, չնայած նրան, որ ինքը տղա էր ուզում։ Ես երեխայի հետ առաջին ամիսը մնացել եմ
ծնողներիս տանը, իսկ ամուսինս մեր տանը, քանի որ աշխատում էր։ Տուն վերադառնալով ես արժանացա տհաճ անակնկալի։ Ամու-
սինս այլևս չէր ցանկանում ապրել ամուսնական կյանքով։ Նա ցանկանում էր բաժանվել և հեռանալ։Ես պատրաստ չէի այդ ամենը
լսելու։ Ես լացում էի ողջ գիշեր` անգամ փոքրիկին կերակրելիս։
Այդ ժամանակ չէի կարողանում գիտակցել, թե ինչ պատ ճառով է այդպես վարվում իմ և դս տերս հետ։ Ես ասո ւմ էի նրան, որ ամեն
բան լավ կլինի կարևորը, որ մենք միասին ենք, բայց նա ուշադրո ւթյուն չէր դարձնում իմ ասածներին, և այսպես շարունակվեց մոտ
երկու ամիս։ Այդ ընդացքում ես շատ եմ մտածել և անգամ դիմել եմ հոգեբանի։ Արդյունքում ես հասկացա, որ պետք է բաց թողնեմ իմ
սիրելի մարդուն, մտածելով , որ միայնության մեջ նա ամեն ինչ կհասկանա և կվեիադառնա։ Եվ ես համաձայնեցի ամուսնալուծութ-
յան։
Իր իրերը տարավ 2 օրում, ես չէի ցանկանում դա տեսնել և ստիպված գնացի ծնողներիս տուն։ Երբ վերադարձա տունը գրեթե դա-
տարկ էր։ Կահույքը և տունը նա թողել էր ինձ և դստերս։ Մեկ ամիս անց ես նամակ ստացա, որտեղ գրված էր, որ ես հրավիրվում եմ
Ելենայի և արդեն նախկին ամուսնուս հարսանիքին։ Եթե աղջիկս չլիներ ես երևի չկարողանայի դիմանալ այս ցավին։Հետո ինձ զան-
գահարեց ամուսնուս մայրը, ներողություն էր խնդրում ինձանից,աղաչում էր ինձ բառի ուղիղ իմաստով,բայց ես նրան չէի մեղադրում
և անհասկանալի էր, թե ինչու է նա դա անում։
Նա պարմեց, որ երբ ինձ տեղափոխել էին ծննդատուն (ես 25 օր մնացել էի այնտեղ մինչև երեխային ունենալը) այդ ժամանակ ամու-
սինս իր տանն էր , և իրեն հյուր էր եկել ընկերուհին աղջկա հետ և Ելենան հենց այդ նույն աղջիկն էր։ Պարզվեց նաև, որ նա ինձա-
նից հեռացել է, քանի որ այդ աղջիկը հղի էր, և Վանյան վախեցել էր նրա դատախազ հորից։Բնականաբար ես չգնացի հարսանիքին,
բայց մեր ընդհանուր ծանոթներից մեկն այնտեղ է եղել,և ասաց,որ Ելենան իսկապես հղի է, այն էլ բավականին մեծ ժամկետում։ Երբ
նա ունեցավ երեխային, այդ ժամանակ սկեսուրս նորից զանգահարեց և ասաց, որ ծնվել է տղա, բայց ոչ իր որդուց։
