Երբ սկեսուրս ինձ ու հիվանդ երեխայիս տանից դուրս հանեց, ամուսինս բառ անգամ չասեց նրան հակառակվելու համար․․․
Ես 8 տարի առաջ ամուսնացա Արմեի հետ: Ես ուսուցչուհի եմ, իսկ նա փականագործ: Սկսե ցինք հան դիպել համալսարանում։ Շու-տով ամուսնացանք և մի գեղեցիկ դստեր ունեցանք: Ամեն ինչ լավ էր, միայն թե տուն չունեինք: Բնակարանների գները պարզապես տիեզերական էին:
Երկու տարի առաջ սկեսուրս մեզ ֆինանսական օգնություն առաջարկեց, բայց մի պայմանով:Նա որոշեց վա ճառել իր գյուղի տունը և տեղափոխվելով մեզ մոտ և այդ գումարով տուն գնել: Սկեսրայրս մահացել է մի քանի տարի առաջ, իսկ գյո ւղում նա միա յնակ էր ապրում: Մեզ դուր եկավ գաղափարը, քանի որ ես նորմալ հարաբերություններ ունեի ամուսնուս մոր հետ:
Վեց ամիս անց մենք տոնեցինք բնակարանամուտը և չէինք հավատում մեր երջանկությանը: Ճիշտ է, սկեսուրս բնակարանն իր հա-մար անունով դասավորեց, ինչն ինձ այնքան էլ դուր չեկավ, քանի որ մենք նույնպես գումարներ էինք ներդրել դրանում:
-Ի՞նչ տարբերություն ում անունով է գրանցված բնակարանը: Մայրիկը կգրանցի մեզ բոլորիս — հանգս տացնում էր ամուսինս:
Ես համաձայնեցի: Ամուսինս հպարտ էր քայլում, սկեսուրս երջանիկ էր, էլ ի՞նչ է պետք: Այդ ժամանակ վանից մենք սկսեցինք պլան-ներ կազմել երկրորդ երեխայի համար,քանի որ տարածքն արդեն թույլ էր տալիս:Սկեսուրս բոլորին պատմում էր իր որդու նվաճում-ների մասին և պարծենում, որ շուտով թոռ է ունենալու: Մենք նրա հետ չենք վիճել, ես նույնիսկ մտածել էի չգնալ հղիության արձա-կուրդի, — նա խոստացավ խնամել երեխային:
Երբ եկել էր հիվանդանոց գնալու ժամանակը, ամուսինս պտտվում էր իմ շուրջը և շատ էր նյարդայնանում:
— Արմեն, ինչու՞ ես վազում և անհանգստանում: Մեր առաջնեկի ծնվելու ժամանակ դու հանգիստ էիր, ինչու ես հիմա այդքան լար-ված, — ասացի ես:
— Այս մեկը որդի է: Իմ ժառանգը — ասաց ամուսինս` սրբելով ճակատի քրտինքը:
-Միայն թե նա առողջ լիներ, եթե միայն նա առողջ լիներ, — կրկնում էր սկեսուրս:Ծննդա բերությունը դժվար ըն թացավ: Բժիշկները հազիվ փրկեցին ինձ, բայց նրանք միանգամից ինձ մոտ չբերեցին երեխային: Երբ ինձ տեղա փոխեցին սովորական բաժանմունք, ես պառկեցի և մտածեցի, թե ինչու ոչ ոք ինձ մոտ չի գալիս կամ ինձ չի զանգում:
Բժշկի գալուց հետո ես ամեն ինչ հասկացա: Մանկաբուժության բաժանմունքի վարիչն ասաց, որ որդիս ողջ ու առողջ է, բայց ունի Դաունի համախտանիշ: Ես լսում էի նրան և չէի հասկանում, որ նա ինձ էր դիմում, ամեն ինչ ակնթարթորեն անցնում էր իմ կողքով: Նա ասաց, որ ես կարող եմ հրաժարվել որդուցս և հեռացավ:Ինչպե՞ս կարող էի թողնել այդ անօգնական տղային: Ես նրա հետ տուն պետք է գնամ: Չէի պատրաստվում հրաժարվել նրանից, չնայած բուժքույրերի համոզմանը: Եվ միայն այն ժամա նակ, երբ իմացան, որ վճռական եմ տրամադրված, ինձ մոտ բերեցին երեխային՝ կերակրելու: Ես կերա կրեցի նրան և ուրախությունից լաց եղա:
Երեկոյան ամուսինս եկավ: Նա ցույց տվեց իր դժգոհությունը:
— Հրաժարում գրե՞լ ես: Փնթփնթաց նա.
— Նա մեր որդին է, ի՞նչ ես խոսում:
— Նա հիվանդ է, իսկ ես ուզում էի առողջ որդի ունենալ: Մայրիկն ասել է, որ դու ես մեղ ավոր, դու այդ տարիքում չպետք է ծննդաբե-րեիր: Ինչների՞ս է պետք նա:
Ամուսինս շատ վատ բա ներ ասաց, նա սառն էր ու անխիղճ, ես նրան չէի ճանաչում:
— Մի խոսքով, լսիր: Կամ դու հրաժարվում ես նրանից, կամ տուն չես գալիս … Մայ րիկն այդպես է ասել, — ասաց նա:
— Իսկ դու՞։ Մենք առանձին ընտանիք ենք, — լաց եղա:
«Ես չեմ ուզում ապրել նման անճոռնիի հետ ու ինձ պետք չէ այսպիսի կին: Մայ րիկն այն ժամ անակ ուզում էր ժառանգություն գրել մեր որդուն, իսկ հիմա մեզ կվտարի բնակարանից, եթե նրան տանենք տուն:
— Ես ընտրում եմ իմ որդուն: Ցտեսություն,- ասացի ես.
— Լավ, վաղը կբերեմ քո իրերը, — անտարբեր ասաց ամուսինս:
Ես ու որդիս անմիջապես դուրս գրվեցինք: Սկզ բում ապրում էի ընկերուհուս հետ: Ապա սենյակ վար ձեցի, քանի որ նա ստիպված անընդհատ գումար էր ծախսում որդուս վերա կանգնման և բուժման վրա: Հիմա ես դատ ական հայց եմ ներ կայացրել, քանի որ ա-ուսինս ուզում է աղջկաս ինձանից խլել: Սկեսուրս բոլորին ասել է, որ ես հիվանդ եմ: Բայց ինձ դա չի հետաքրքրում։ Ես ունեմ երե-խաներ և նրանց համար պատրաստ եմ ամեն ինչի:
