Ես շատ եմ լսել իսկական ընկերության մասին, փորձել եմ ընկերուհիներ ունենալ, բայց ինձ բախտ չվիճակվեց իսկական ընկերուհի ունենալ։Հավանաբար իմ բախտը չի բերել ընկերուհիների հարցում։ Դպրոցական ընկերու-հիս, չնայած այժմ ափսոսում եմ, որ նրան ինձ ընկերուհի եմ համարել, իմ մեջքի հետևում դավեր էր նյութում իմ դեմ, պատմում էր մյուսներին իմ բոլոր գաղտնիքները և ես դադարեցի նրա հետ ընկերություն անել։
Հետո համալսարանում սկսեցի ընկերություն անել համակուրսեցուս հետ։ Նա գյուղից էր, ապրում էր հանրակա-ցարանում։ Նա դուր եկավ ծնողներիս և թույլ տվեցին, որ նա ապրի մեր տանը։ Մենք քույրերի պես էինք։ Ես ծա-նոթացա մի տղայի հետ ու սիրահարվեցի։ Բնականաբար այդ մասին առաջինն իմացավ Աննան՝ ընկերուհիս։
Ես նրան պատմում էի մեր հանդիպումների մասին։ Նա ցանկացավ ծանոթանալ և ես նրան մեզ հետ հրավիրե-ցի կինո։ Աննան սկսեց հաճախակի ներկա գտնվել մեր հանդիպումներին, զգում էի, որ փորձում է ամեն կերպ գրավել ընկերոջս, բայց ուշադրություն չէի դարձնում։ Մի անգամ ընկերս ասաց, որ զբացված է լինելու հանգստ-յան օրերին։ Աննան էլ ասաց, որ գնալու է ծնողներին տեսակցության։ Ես էլ որոշեցի գնալ գնումների։
Բայց այդ օրը ես տեսա նրանց միասին։ Նրանք գրկախառնված մտնում էին սրճարան։ Թե ինչ ցավ զգացի, չեմ կարող բառերով բացատրել։ Նրանք հանդիպում էին իմ մեջքի հետևում, ես ինձ զգում էի աշխարհի ամենավեր-ջին հիմարի պես։ Այդ օրվանից ես այլևս ընկերուհի չունեմ և չեմ հավատում սիրուն։ Չմեղադրեք ինձ։
