Երեկ աշխատանքից տուն վերադառնալիս մետրոյում լսեցի 2 երիտասարդ աղջիկների խոսակցությունը․․․Չիմացա,թե հենց հաջորդ կանգառում ինչպես դուրս թռա վագոնից։Ես արդեն 34 տարեան եմ, ամուսնացած եմ հիանալի անձնավորության հետ: Նա ինձ շատ է սիրում, ես նրան նույնպես: Բայց մենք ունենք մի մեծ խն դիր. արդեն 10 տարի երա զում ենք երեխա ունե նալու մասին, սակայն ես չեմ կարողանում հղիանալ:
Արդեն հարյուրավոր բժիշկների մոտ ենք եղել, բոլորն էլ միաձայն պնդում են,որ մենք լիովին առողջ ենք, խորհուրդներ են տվել, բայց, ցավոք, ամեն ինչ ապարդյուն է:Պիտի խոստովանեմ, որ այս տարիների ընթացքում փորձել ենք բոլոր միջոցները, նույնիսկ ընկերու-հուս խորհուրդով գնացել եմ բախտագո ւշակների մոտ, խոտա բույսերով բուժում եմ ստ ացել: Բայց երկար սպասված հղիությունն այդպես էլ չի ուրախացրել մեզ:
Վերջերս մետրոյի վագոնում պատահաբար լսեցի 2 ուսանողո ւհիների խոսակցություն: Սար սափելի էր, բայց նրանք խոսում էին ա-բորտի մասին, իսկ ավելի կոնկրետ՝ իրենց կողմից արած աբորտի մասին: Այսինքն երկուսն էլ արդեն հասցրել էին անել դա, և ուրախ էին, որ ժամանակին էին հայտնաբերել հղիությունը և դիմել բժիշկի…Մինչ նրանք խոսում էին, ինձ մի կերպ էի զսպում, որ չպտտվեմ նրանց կողմ և կյանքի դասեր տամ… Արցունքները գնացին աչքերիցս…
Հենց վագոնի դուռը բացվեց, դուրս վազեցի,նստեցի և սկսեցի արտասվել…Շնորհակալ եմ ամուսնուս և մորս, միայն նրանց շնորհիվ է, որ թեևաթափ չեմ լինում, շարունակում եմ հույսով ապրել, որ մի օր ես էլ երջանիկ կլինեմ:Մայրս պատմել է, որ ինքն էլ է ինձ դժվա-րությամբ ունեցել, մինչ իմ ծնվելը սպասել է մի քանի տարի, բայց ի վերջո հրաշք եղել է:
Հիմա ես ամեն գիշեր ժպիտով եմ պառկում քնելու, փորձում եմ չհո ւսահատվել:Իսկ այն աղջիկ ներին խղճում եմ, որ նրանք չեն հաս-կացել, թե որն է իրական երջանկությունը: Ոչ մեկին չեմ ցանկանա հայտնվել իմ իրավիճակում:
