Երեկ կեսգիշերին արթնացա փոքրիկ դստերս ոտքերի թփթփոցի ձայնից․․․Սարսա փեցի, բայց հետո հաս կացա, որ կյանքիս լավա-գույն օրերից մեկն էր։Գիշերը ժամը 2-ին ես լսեցի փոքրիկիս ոտքերի թփթփոցը. Աղջիկս եկավ իմ սենյակ: Ես պառկած էի հանգիստ և փորձում էի քնել:։
— Մայրիկ: Մա յրիկ․ — ասաց նա հա զիվ քնից արթն ացած ձայնով։
-Այո … ի՞նչ է պատահել․ — ասացի ես՝ չկարողանալով թաքցնել իմ վրդով մունքը: Այդ պահւն նկատեցի, որ նրա աչքերը սկսեցին տարօրինակ փայլել․․․
— Մայրիկ … ես սիրում եմ քեզ …
— Իսկ ես քեզ …
— Ես քեզ ավելի ուժեղ եմ սիրում…
Նա պառկեց կողքիս ու անմիջապես քնեց, բայց նրա խոսքերը դեռ լսվում էին ականջիս: Եթե ես կարողանայի դիպչել այդ խոսքերին, ապա կհանեի այդ բառերը և կպցրեի սրտիս … Օդի մեջ դեռևս կա դողա ցող ձայն, որը շշն ջում է աշխարհի լավագույն բառերը՝ Ես սիրում եմ քեզ …
Մի օր այս փոքրիկ աղջիկս կդառնա մեծահասակ աղջիկ… Մի օր հանգիստ կխմեմ մի բաժակ սուրճ և կհիշեմ այս բառերը … Կգա օրը և ես դորս կգամ տանից չմտածելով, որ ինչ-որ մեկը տանը ինձ է սպասում … Կգա օրը և ես կապրեմ ինձ համար․․․
Բայց այսօր ես ինձ նվիրում եմ զավակներիս: Հաճախ ես շատ եմ հոգնում, մտածում եմ, որ այլևս ուժ չունեմ, բայց հասկանում եմ որ ինձ ՍԻՐՈՒՄ ԵՆ և ես ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ նրանց ու դա ինձ ուժ է տալիս:
Հավատացեք ինձ, սրանք իմ կյանքի լավագույն պահերն են