Երիտասարդ տղան տեսավ աղքատ մարդու հին ու մաշված կոշիկները և որոշեց կատակել ու ծաղրել նրան․․․Երիտասարդ ուսա-
նողն իր ուսուցչի հետ գնաց զբոսնելու։ Դրսում՝ փողոցի մյուս կողմում, ուսանողը նկատեց մի զույգ հնամաշ կոշիկներ, որոնք պատ-
կանում էին աղքատ գյուղացուն, ով այդ պահին աշխատում էր դաշտում և վերջացնում էր գործը։Ուսանողն ասաց պրոֆեսորին․
—Արի կատակենք։ Թաքցնենք նրա կոշիկները և հետևենք, թե նա ինչ կանի։
Պրոֆեսորը պատասխանեց․
—Երիտասարդ, երբեք մի կատակիր ուրիշի դժբախտության վրա։ Բայց քանի որ դու հարուստ ես,կարող ես հաճույք ստանալ հետև-
յալից․ յուրաքանչյուր կոշիկի մեջ մեկական ոսկե մետաղադրամ դիր, իսկ ես ու դու կթաքնվենք ծառերի հետևում և կհետևենք, թե
նա ինչ կանի։
ՈՒսանողն այդպես էլ արեց,և նրանք երկուսն էլ թաքնվեցին ծառերի ու ճյուղերի հետևում։Շուտով գյուղացին ավարտեց աշխատան-
քը և դաշտից հետ եկավ այն վայրը, որտեղ թողել էր կոշիկներն ու վերարկուն։Երբ նա հագնում էր կոշիկները, զգաց,որ դրա մեջ ինչ-
որ բան կա։ Սկզբում կարծեց, թե քար է, բայց երբ տեսավ, որ ոսկե մետաղադրամ է, շատ զարմացավ։
Նա նայեց շուրջը և ընկավ մտորումների մեջ։ Նորից նայեց շուրջը, բայց ոչ մեկի չտեսավ։ Մետաղադրամը դրեց գրպանը և սկսեց
հագնել մյուս կոշիկը, և հայտնաբերելով մյուս մետաղադրամը՝ սկսեց արտասվել։ Հանկարծ նա ծնկի իջավ, գլուխը բարձարցրեց դե-
պի երկինք և սկսեց աղոթել ու շնորհակալություն հայտնել։
Աղոթքի մեջ նա հիշեց իր ծանր հիվանդ կնոջը, երեխաներին, ովքեր ուտելու բան չունեն, իսկ հիմա անտեսանելի ձեռքի շնորհիվ, որն
իրեն ոսկե մետաղադրամներ է տվել, նրանք այժմ կփրկվեն։Ուսանողը խորը ցնցված էր, աչքերից արցունքներ էին հոսում։ Պրոֆեսո-
րը հարցրեց․
—Եթե դու կատակեիր այնպես, ինչպես որ սկզբում էիր ցանկանում, արդյո՞ք ավելի երջանիկ կլինեիր, քան հիմա։
Տղան պատասխանեց․
—Պրոֆեսոր, դուք ինձ մի դաս տվեցիք, որը երբեք չեմ մոռանա։ Հիմա ես հասկանում եմ այն, ինչ երբեք չեմ հասկացել․ ավելի օրհն-
ված է նա, ով տալիս է, քան նա, ով ստանում է։ Դրա համար էլ եթե ուզում ես բարություն անել,շտապիր, հաստատ չես զղջա։ Հետև-
իր խղճիդ ձայնին և մի շեղվիր բարոյական արժեքների ուղուց։
