Երկու քույրեր մնացին առանց ամուսինների, բայց յուրաքանչյուրը մի երեխա գրկներին:Երկու ամուսիններն էլ
հրաժեշտ տալիս ասացին,քույրերը իրենք են սողալով գալու իրենց մոտ:Որպեսզի դա շուտ տեղի ունենա, ամու-սինները որոշեցին ալիմենտ չվճարել։
Ավագ քույրը գոնե աշխատանք և կացարան ուներ, մինչդեռ կրտսերը՝ ընդհանրապես ոչինչ չուներ, իսկ սեփա-կան ձեռքերով ինչ-որ բան անել չէր ստացվում:Այսպիսով, նրանք որոշ ժամանակ ապրում էին միասին, ավագ քույրըինչով կարող էր օգնում էր կրտսեր քրոջը, չնայած ինքն էլ հարստության մեջ չէր ապրում։
Ամեն օր նրանք մտածում էին, թե ինչպես կերակրեն երեխաներին: Այսպես անցավ գրեթե քսան տարի:Կրտսեր քույրը այդ ընթացքում ավագ քրոջը սկսեց թանկարժեք նվերներ մատուցել՝ մեկ քաղաքի կենտրոնում բնակա-րան, մեկ ավիատոմսեր տարբեր ուղղություններով․․․
Ավագը քույրը մի անգամ հարցրեց, թե կրտսերը չափազանց թանկ նվերներ չի անում իրեն։Նա պարզապես պատասխանեց.
-Ես քեզ տալիս եմ այն, ինչը ինձ համար ավելորդ է, իսկ դու ինձ տալիս էին այն, ինչը քո մոտ վերջինն էր․․․
