Էլ ում է պետք նրանց հարստությունը, եթե չեն օգնում իրենց միակ որդուն․․․Ամուսնուս ծնողները մեծահարուստ են, բայց մեզ ոչ մի բանում չեն օգնում

Էլ ում է պետք նրանց հարստությունը, եթե չեն օգնում իրենց միակ որդուն․․․Ամուսնուս ծնողները մեծահարուստ են, բայց մեզ ոչ մի
բանում չեն օգնում։Ամուսնուս ծնողները շատ հար ուստ են, մնա ցած հարազատները՝ նույնպես: Նրանք լավ փող են վաս տակում և
իրենց ոչնչից չեն զրկում: Նրանք գնում են միայն թանկարժեք սուպերմարկետների լավագույն ապրանքները,գնում են դիմահարդար-
ների, մերսողների և նման այլ մասնագետների մոտ, տարեկան երկու անգամ պարտադիր գնում են հանգստանալու, մի խոսքով, ոչ
թե կյանք, այլ ազնվամորի:

Իսկ ահա ես ծնվել եմ մի հասարակ ընտանիքում: Հայրս մեզ լքել է, մայրս է ինձ մեծացրել: Վերջերս նա մահացավ և ինձ թողեց ժա-
ռանգություն մեկ սենյականոց բնակարան, ճիշտ է, հին տուն է և առանց նորմալ վերանորոգման: Եվ ահա ես ամուսնուս հետ ապ-
րում եմ հենց այս բնակարանում: Իհա՛րկե, նման իրավիճակը ճնշող է, բնակարանն այնքան ավերված է, որ պահանջում է ամբող-
ջական վերանորոգում՝ ընդհուպ մինչև խողովակների և հատակների փոխելը: Ես գումար չունեմ և չեմ կարող դա անել: Մի փոքրիկ
աշխատավարձ եմ ստանում:

Լավ է, որ ես փոխհատուցում ունեմ մորս մահվան համար: Նաև հեռավոր հարա զատներս երբ եմն օգնում են ինձ:Մենք ի սկզբանե
միասին ենք ապրել: Սկզբում մենք օթևանել էինք ամո ւսնուս ծնողների տանը: Բայց այնտեղ նրանք ինձ հաճախ դիտող ություններ
էին անում, որ տան համար քիչ սնունդ եմ գնում, կամ էլ ինչ-որ բան սխալ եմ անում, չեմ օգնում: Ամուսինս միշտ համաձայն էր ծնող-
ների հետ և չէր առարկում: Բոլորը դեմքիս ժպտում էին, բայց իմ հետևից ասում, որ ես վատն եմ և ալարկոտ:

Ես պատրաստ էի օգնել, բայց ոչ ոք ինձ չէր բացատրում,թե կոնկրետ ինչ պետք է անեմ:Եվ սննդի հետ կապված իրավիճակն ինձ հա-
մար ընդհանրապես սարսափելի էր…Մի անգամ ամուսինս սառնարանից նրբերշիկ վերցրեց, և մայրը նրան նկատողություն արեց և
ասաց, որ դա տեղը դնի: Նա ասաց, որ քանի որ ինքը չի գնել դրանք, վերցնելու բան էլ չկա: Ես ցնցված էի այդպիսի ժլատությունից:
Մեր ընտանիքում դա ընդունված չէր:Մենք միշտ կիսում էինք ամեն ինչ….

Երբ ես հաց եմ գնում, չեմ ասում, որ նրանք դա չպետք է ուտեն, և ես նրանց համար կոպեկներ չեմ հաշվում:Հետո տեղափոխվեցինք
ապրելու ինձ մոտ: Ամուսինս ընդհանրապես չի օգնում: Մորաքույրս և հորեղբայրս փող են տալիս ինձ: Նրանք նաև ուզում են իմ բը-
նակարանի համար տեխնիկա գնել: Բայց ինչո՞ւ է ամուսինս այդքան դժկամորեն բոլ որին վերաբերում:Վեց տարի է, ինչ միասին ենք
ապրում: Մենք չենք նախատեսում հարսանիք, բայց դա միայն նրա հարազատների օգտին է: Նա նույնիսկ չի մտ ածում իր զավակնե-
րին օգնելու մասին:

Տպավորո ւթյունն այնպիսին էր, որ նրա ծնողներն ուր ախ էին, որ նրան ուղար կել էին ապրելու ինձ հետ … Բայց ամուսնուս մայրն
անընդհատ օգնություն է խնդրում մեզնից: Ես նստում եմ նրա կրտսեր երեխայի հետ, հետո կերակրում եմ ընտանի կենդանիներին,
մինչ նա շրջում է հանգստ ավայրերում, իսկ ամո ւսինս, ընդհանուր առ մամբ, ելքումուտքերի մեջ է, կա՛մ ինչ-որ բան է բերում, կա՛մ
ինչ-որ տեղ տանում:Ընդհանրապես, նրա մայրը հաճախ է արձակուրդի գնում, իր վրա փող ծախսում, բայց նա ո՛չ բարոյական, ո՛չ
ֆինանսական առումով մեզ չի օգնում:

Նա գոհ է կյանքի այս դասավորությունից, բայց ես վիրավորված եմ: Տպավորություն է ստեղծվում, որ ամուսինս ոչ մի ծնողի կարիքը
չունի: Տեսնում եք, նրանք կարծում են, որ երե խաներն իրենք պետք է ապրո ւստ վաստակեն, և նու յնիսկ օգնեն ծնողներին: Եվ ինչ-
պե՞ս կարող է երիտասարդ ընտանիքը գումար վաստակել նման կյանքով: Բայց իմ բոլոր ընկերներին միայն ծնողներն են օգնում: Ըն-
կերուհուս համար մեքենա են գնել, մյուսի համար նորոգում են արել և վճարել հարսանիքի համար, իսկ մենք ամեն ինչ ինքնուրույն
ենք անում…

Ես որոշեցի, որ քանի որ նրանք մեզ փող չեն տալիս, ապա ես շփումը կհասցնեմ նվազագույնի,այդ դեպքում ինչու ես պետք է լարվեմ
ուրիշի երեխայի պատ ճառով կամ մաքրեմ կատվի կեղտը: Բայց ամուսինս շատ թու նավոր մայր ունի, քանի որ ես սկս եցի անտեսել
նրան, նա ակտիվորեն անցավ որդու կողմը: Ամուսինս աշխա տանքից հետո առաջին զանգից վազ ում է նրա մոտ: Ես հոգնել եմ այդ
վերաբերմունքից … Իսկ ի՞նչ կանեիք իմ փոխարեն:

Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ.
GOOD LOOKING NEWS