Ծնողներին կորցրած երիտասարդը որոշեց իր ապրումներով կիսվել Համացանցում: Նա կորցրել էր ծնողներին և ոչ մի կերպ չէր կրողանում համակերպվել այդ ցավի հետ: Անցել էին ամիսներ և նրա ցավը ոչ մի կերպ չէր ամոքվում: Նրա վիշտը նման էր բաց վերքի, որն անընդհատ արնահոսում էր: Այս տողերը հնարավոր չէ կարդալ առաց հուզմունքի:
«Նրանց կորցնելուց հետո դուք կհասկանաք, թե որքան ուժեղ եք նրանց սիրել, կգիտակցեք, թե որքան կարևոր են եղել նրանք ձեր կյանքում: Հաճախ մենք չենք գիտակցում, որ մեր ծնողները սովորական մարդիկ են, իրենց թուլություններով: Մենք մեծանում ենք մտածելով, որ նրանք իմաստուն, բարի և։ Եվ միայն նրանց հեռանալուց հետո ենք հասկանում, թե որքան բան նրանց չենք ասել, երբ նրանք ողջ էին և սաստիկ ափսոսում ենք, բայց ուշ է:
Նրանց հեռանալուց հետո դուք կհասկանաք ընտանիքի կարևորությունը: Ոչ ոք այդպես ուժգին և անձնուրաց չի սիրի ձեզ ինչպես նրանք, նրանք երբեք երես չեն դարձրել ձեզանից և երբեք մենակ չեն թողել Ձեզ համար դժվար կլինի հաղթահարել այդ կորուստը: Ամեն անգամ, երբ կհիվանդանաք, կհիշեք, թե ինչպես էր մայրիկը տաք թեյ բերում, ինչպես էր հայրիկը շտապում դեղատուն դեղ գնելու համար:
Դուք նախանձով կնայեք նրանց, ում ծնողները ողջ են: Բնազդաբար դուք կհավաքեք նրանց համարը, պատմելու համար տեղի ունեցող դեպքերը ու հանկարծ կհիշեք որ… այն կողմում լռություն է:»
