Մի անգամ հայրը որոշեց որդուն սովորեցնել կյանքի կարևոր դաս: Նա որոշեց ցույց տալ, թե որքան լավ են նրանք ապրում, ինչքա՞ն հեռու են աղքատությունից , ուստի որդուն տարավ ամենապարզ գյուղը և ծանոթացրեց նրան աղքատ ընտանիքի հետ:
Նրանք մի քանի օր մնացին իրենց տան մոտ և հետո նորից հեռացան: Անապարհին հայրը հարցրեց.
— Ինչպե՞ս էր մեր ուղևորությունը:
«Ինձ ամեն ինչ դուր եկավ, հայրիկ», — պատասխանեց տղան:
«Տեսար, թե ինչպես են աղքատ մարդիկ ապրում, ինչքան են աշխատում և հասկացա՞ր, թե որքան երջանիկ ենք մենք»,- ասաց հայրը:
«Այո», կարճ պատասխանեց որդին:
«Ի՞նչ դաս քաղեցիր դրանից»:
— Ես դեռ չգիտեմ: Բայց ես նկատեցի, որ նրանք չորս շուն ունեն, և մենք ունենք մեկը, ունենք լողավազան, և նրանք ունեն գետ: Լապտերը փայլում են մեր պարտեզում, և նրանք միայն աստղեր ունեն երկնքում: Մեր բակը պարսպապատ է, նրանց բակի վերևում սկսվում են անվերջ դաշտեր: Մենք ունենք բարձր պատեր, որպեսզի պաշտպանվենք թշնամիներից, նրանք նույնիսկ դարպասներ չունեն, որպեսզի ընկերները միշտ կարողանան գալ իրենց մոտ:
Հայրը չէր կարող որևէ բան պատասխանել: Մինչ տղամարդը փորձում էր պարզել իր մտքերը, տղան նորից խոսեց.
«Ես հասկացել եմ դասը, հայրիկ»: Այդ նրանք չեն աղքատ, այլ մենք ենք աղքատ:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Լավինֆո-ն
