Հարսս պահանջում է, որ ես․․․Ես նրանից ամեն ինչ սպասում եմ, բայց որ որդիս ու աղջիկս նրա հետ համակարծիք
Իմ անունը Անաստասիա է, ես 54 տարեկան եմ: Ես երկու երեխա ունեմ `դուստր և որդի, երկուսն էլ մեծահասակ են, կրթված, ունեն
իրենց ընտանիքները և երեխաները:Ես երկար ժամանակ ապրել եմ մենակ, մոտ 8 տարի:
Երբ բոլորը լքեցին ծնողական տունը, սկզբում դա անսովոր էր և միայնակ, բայց ժամանակի ընթացքում ես նույնիսկ սիրահարվեցի դրան:Առավելություններն ակնհայտ են, ես ինքս եմ ղեկավարում իմ ժամանակը, երբ ցանկանում եմ, ես դանդաղորեն կատարում եմ
տնային գործերս: Մինչ երեխաներս սովորում էին, ես աշխատում էի, որպեսզի երբեմն ֆինանսապես օգնություն ցույց տայի նրանց:
Երբ երեխաներս ոտքի կանգնեցին, ես հանգիստ խղճով անցա թոշակի, հիմա երեխաներն են ինձ օգնում: Քանի որ երկուսն էլ իրենց
ընտանիքն ունեն, ես շատ ուրախ էի թոռներիս համար, ես նրանց շատ էի սիրում:Վերջ երս, դո ւստրս սկսեց խնդրել նստել նրանց
հետ: Սկզ բում, իհարկե, ես համա ձայնեցի, բայց հետո ավելի ու ավելի շատ նման պահանջներ եղան: Ես դստերս բաց ատրեցի, որ
ինձ համար դժվար է փոքր երեխաների համար հոգ տանելը, և որ ես արդեն ուզում եմ ժամանակս ծախսել ինքս ինձ վրա:
Թոռներիս ծնվելուց հետո ես նրան ասացի, որ այդպիսի իրավիճակների դեպքում նախապես զգուշացրեցի ինձ, քանի որ ամեն ան-
գամ չի ստացվում նստել նրանց հետ:Շուտով ես պլանավորել էի արձակուրդների ժամանակ մեկնել հանգստի: Աղջկաս անմիջապես
ասացի, որ չեմ կարողանա ինձ հետ վերցնել չորսամյա թոռանս, քանի որ դա այլևս արձակուրդ չէր դառնա:
Աղջիկս այժմ նեղացել է ինձնից: Նա կարծում է, որ ես սխալ եմ և թոռներիս չեմ սիրում: Իսկ որդիս հենց ինձ է աջակցում: Չնայած
նա նույնպես երեխա ունի, նրան տանում են մանկապարտեզ, իսկ տղաս և նրա կինը առավոտից երեկո աշխատանքի են։Ահա և
այսպիսի պատմություն:
Նույնիսկ չգիտեմ, թե ինչպես ճիշտ վարվել այս իրավիճակում: Մի կողմից ես թոշակառու եմ և ավելի շատ ազատ ժամանակ ունեմ,
բայց մյուս կողմից ՝ ես աշխատել եմ ամբողջ կյանքում և արդեն մեծացրել եմ երեխաներիս, իսկ այժմ ցանկանում եմ ժամանակս
անցկացնել ինքս ինձ վրա:
