Հարևանուհիս կարիքավոր բազմազավակ կին է․ Օրեր առաջ նրան նվիրեցի աղջկաս մանկա պարտեզի հանդեսի շորը․․․Այդ օրվա-նից երդվել եմ, որ ոչ մի կարիքավորի չեմ օգնի։Մի քանի տարի առ աջ իմ ա վագ դստեր հա մար սիրո ւնիկ զգեստ կարեցի, որպեսզի մանկապարտեզի հանդեսին նա լինի ամենագեղեցիկն ու թիթիզիկը։ Հետո այդ նույն զգեստը հագավ նաև կրտսեր աղջիկս։ Այն պա-հել էի գեղեցիկ տուփի մեջ, որպես գեղեցիկ հուշ։
Մի օր էլ մեր տուն եկավ մեր հարևանուհին, երիտա սարդ աղջիկ է, բազմա զավակ մայրիկ։ Ես նրան մինչ այդ էլի էի հագուստ տվել, քանի որ գիտեի, որ ամուսինն այնքան էլ աշխա տասեր չէ, իսկ ինքն էլ ամբողջ օրը 4 երեխաների հետ է, գործի դուրս գալու հնարա-վորություն չունի։Նա խնդրեց, որ իրեն տամ աղջիկներիս տոնական զգեստը, իր աղջիկը նույ նպես պիտի մասն ակցեր մանկապար-տեզի հանդեսին։
Դե ես էլ մտածեցի, որ միևնույնն է՝ զգեստը ուրիշ ոչ մի տեղ երեխաներս էլ չեն հագ նի, գո ւցե արդեն փոքրացած լինի, ինչու չտամ։ Մի բարի գործ արած կլինեմ, նրանց հոգսը կթեթևացնեմ։Տվեցի ու այդպես էլ մոռացա։ Իսկ դրա նից 1 ամիս անց մեր շենքի դիմացի աղբամանի մեջ պատահաբար նկատեցի իմ տված տուփը, որը կիսաբաց էր, իսկ մեջից երևում է իմ ձեռքերով կարված զգեստը։ Ախր ինչու՞․․․
Այնքան վատ զգացի ինձ։Բնականաբար, աղբի մեջից չէի վերցնելու ոչ մի բան։ՈՒ ես սկսեցի աղքատ բազ մազավակ ընտանիքներին այլ կերպ վերաբերվել։ Եթե նրանք գիտեն, որ ի վիճակի չեն պահել ընտանիքը, ինչու են այդքան երեխա ունենում։ Մեծամասնության հայրերը չեն ուզում աշխատել, հարբեցող են, ծույլ են․․․
Իհարկե, լինում են բացառո ւթյուններ, երբ ինչ-որ դժբախտություն է պատա-հում, բայց հիմնականում մեղքը իրենցն է։Հիմա ինքս ինձ համար հետևություն եմ արել, որ անգամ երեխ աների փոքրացած իրերն էլ պետք չէ տալ ում պատահի։Ի դեպ հարևա նուհուս տեսա դրսում ու հարցրեցի, թե ինչու է զգեստը գցել աղբը, եթե իրենց պետք չէր այլևս, կարող էր վերադարձնել։ Ինչին նա պատաս-խանեց․
—Բայց էդ փայլիկներով ու փոռիկներով զգեստը էլ որտեղ պետք է հագներ աղջիկս։ Քո երեխաներն էլ արդեն մեծ են։ Իզուր աղբ մի հավաքի տանը, թեթև ապրիր։
