Ճանապարհով քայլում էր ծեր իմաստուն մարդ, զննում էր շուրջբոլորը․․․Հանկարծ նա տեսավ մի տղամարդու, որը մեջքին մեծ բեռ
էր կրում։Ակնհայտ էր, որ նման ծանրությունից ծռվում էին նրա ոտքերը:
-Ինչու՞ ես քեզ ենթարկում նման տանջանքների,-հարցրեց ծերունին:
-Ես տառապում եմ նրա համար, որ իմ երեխաներն ու թոռները երջանիկ լինեն, — պատասխանեց խեղճ մարդը, — իմ պապու հայրը
ենթարկել է իրեն մեծ տառապանքների՝ հանուն պապուս, պապիկս՝ հանուն հորս, հայրս՝ հանուն ինձ, իսկ ես կտառապեմ հանուն
երեխաներիս:
—Իսկ ձեր ընտանիքում ինչ-որ մեկը երջանիկ եղե՞լ է,- հետաքրքրվեց իմաստունը:
—Դեռ ոչ, բայց երեխաներս ու թոռներս հաստատ կլինեն երջանիկ, — բաղձանքով բացականչեց տղամարդը:
—Ցավոք, անգրագետը երբեք չի սովորի կարդալ, իսկ խլուրդը՝ արծիվի չի դաստիրակի,- խորը շունչ քաշեց իմաստունը,- ինչ-որ մե-
կին երկջանիկ սովորեցնելու համար պիտի ինքդ երջանիկ լինես: Հենց դա էլ կլինի ամենաարժեքավոր նվերը:
