Մայրս ամուսնասած տղամարդու սիրուհի է եղել ու ինձ ունեցել է նրա նից․ Երբ լրացավ իմ 5 ամյակը նա ծանո-թացավ հերթական տղամարդու հետ ու․․․Մայրս ամուսնացած տղամարդու սիրուհի էր, հենց նրանից էլ ունեցել է ինձ։ Որքան հի շում եմ ինձ, մենք երբեք մշտական բնա կության վայր չենք ունեցել, մշտ ապես փոխում էինք վարձակալած բնակարանները։
Երբ ես դարձա 5 տարեկան, մայրս ծանոթացավ հեր թական տղա մարդու հետ և ցան կացավ լինել նրա կողքին, սակայն վերջինս պայ ման դրեց մորս առաջ․ ասաց, որ կամո ւսնանա հետը միայն այն դեպ քում, եթե մայրս ա-ռանց երեխա լինի։Դրա նից էլ հեշտ բան։ Մայր իկս հավաքեց իմ իրերն ու փաստա թղթերը, տարավ հորս տան մոտ և տվեց դռան զանգը։ Հենց ներսից ոտնաձայներ լսվեցին, նա արագ հեռացավ, իսկ ես մնացի դռան առաջ կանգնած։
Հայրս միանգամից ճանա չեց ինձ, ներս թողեց։ Նա ուներ կին և երկու երե խա՝ աղջիկ և տղա, նրանք մոտավո-րապես իմ տարիքի էին։ Հայրս շատ սառն էր բոլոր երեխ աների հանդեպ, իսկ ինձ էլ ուզում էր տա նել մանկա- տուն։ Բայց նրա կինը թույլ չտվեց անել դա, ասաց, որ ես ոչ մի բանում մեղավոր չեմ։ Սուրբ կին է։ Այդպես մնա-ցի հորս տանը։
Մենք բոլորս վախենում էինք նրանից, երբ նա վերա դառնում էր տուն, փակ վում էինք սենյակում և լուռ նստում, կինն էլ չէր կարող հեռանալ, քանի որ գիտեր, որ սկզբունքներից ելնելով՝ նա ուղղակի չի տա երեխաներին։ Այդ-պես խեղճը դիմա նում էր ամուսնու դավաճանություններին և հիստե րիայի նոպաներին։
Ժամանակի ընթացքում հորս կնոջը սկսեցի մայրիկ անվանել։ Նրա սերը մեզ համար մի աշխարհ էր․ նա այնքան քնքուշ էր, ջերմ և նուրբ,և այդքան տարիների ընթացքում երբեք չի ակնարկել, որ ես իր հարազատ երեխան չեմ։ Երբ հայրս ի վերջո հեռացավ տանից՝իր հերթական սիրուհու մոտ, մենք բոլորս թեթևացած շունչ քաշեցինք։ Դա այն շրջանն էր,երբ մենք բոլորս ավարտում էինք դպրոցը և պատրաստվում քննություններին։ Չնայած նրան, որ հայրս այլևս մեզ հետ չէր ապրում, նա խոստացել էր վճարել մեր ուսման վարձը։
Բարեբախտաբար, նա պահեց իր խոստումը։Մենք բոլորս էլ ընդունվեցինք մեր նախընտրած բաժինները։ Սովո-րելուս տարիներին մահացավ հայրս։ Իր ամբողջ ունեցվածքը մնաց մեզ, նոր սիրուհու հետ չէր հասցրել ամուս-նանալ։
Մենք սկսեցինք զբաղ վել նրա բիզնեսով, զարգացնել այն։ Որոշեցինք մասնա ճյուղ բացել նաև Ռուսաստանում։ Ես առաջարկեցի մեր մորը մեզ հետ տանել, քույրս ու եղբայրս միայն կողմ էին։Արդեն տանից դուրս էինք գալիս, պիտի գնայինք օդանա վակայան,երբ մեր դռան առաջ հայտնվում է մի կին․․․ես նրան միան գամից ճանաչեցի․․․մայրս էր։ Նրա դիմագծերը տպվել էին մանկական հիշողությանս մեջ։
—Որդիս, ես եմ քո իսկա կան մայրը։ Մոռացե՞լ ես ինձ։ Թույլ տուր գրկեմ քեզ։
—Իհար կե, ես քեզ լավ եմ հիշում։ Հիշում եմ, ինչպես փա խար դռան մոտից քո սիրե կանի մոտ՝ ինձ անծանոթ մարդ կանց հետ միայնակ թողնելով։ Դու իմ մայրը չես, ահա իմ մայրը, նա հիմա մեզ հետ է գալիս։ Իսկ քեզ չեմ ուզում անգամ տեսնել։
Մայրս նա է,ով չի վախեցել հարազատի պես ընդունել և պահել օտար կնոջից ամուսնու երեխային, նա է, ով ինձ հանգստացրել է ամեն անգամ, երբ տխուր էի, մտահոգված, նա դիմացել է իմ բոլոր կամակորություններին և եր-բեք չի հիշեցրել այն մասին, որ իրականում նա չի իմ մայրը․․․
Այժմ ես ամուսնացած եմ։Մայրս ու կինս շատ լավ հարաբերություններ ունեն։ Մենք առանձին ենք ապրում, բայց շատ մոտ ենք իրար։ Մայրս հաճախ է այցելում իր երեխաներին և թոռներին։
ՄԱՅՐԻԿՍ՝ ԻՄ ՀՐԵՇՏԱԿՆ Է․․․
