Այս դեպքը տեղի ունեցավ գարնանը: Լավ եմ հիշում այդ օրը: Ի վերջո, իմ ծննդյան օրն էր: Ամեն տարի մեծ ջանք չէր պահանջվում տոնը հիշելու համար: Երբեք շքեղ խնջույք չի եղել: Ավելին, մայիսին այդքան շատ աշխատանք կա, և թվում է, որ այդ ամենը կուտակվում է հենց այս օրվա համար: Բայս մայրս իմ առջև դրեց բոլոր պարտա-վորությունները:
Այս անգամ ոչ մի նոր բան տեղի չունեցավ, ավելին՝ բոլոր շնորհավորանքներն ու տոնը ժամանակի մեջ կորան: Այսպիսով, աշխատանքային օրվանից հետո ես հանգստանում էի: Եվ, իհարկե, սպասում էի իմ սիրելիի զանգին: Նա, ինչպես միշտ, աշխատանքի վայրում էր և ազատվեց միայն երեկոյան:Ուռա։ Նա զանգահարեց, գեղեցիկ շնորհավորեց և հետաքրքրացրեց ինձ անակնկալով:
Ես սկսեցի պատրաստվել ժամադրության: Բայց մայրս առարկեց. «Եթե չի շնորհավորել ծննդյանդ օրը ավելի շուտ, ուրեմն հիմա դա քեզ պետք չէ» և այլ արդարացումներ: Ես չէի ուզում վիճել, բայց չէի ուզում վիրավորել իմ սիրելիին նույնպես, քանի որ նա փորձել է նույնիսկ ինչ-որ բան պատրաստել ինձ համար… Եվ ես այս ընթաց-քում գոնե մի փոքր արժանի էի ինչ-որ հաճելի բանի:
Ես բացատրեցի, որ չեմ պատրաստվում ոչ մի տեղ գնալ, պարզապես հինգ րոպե,կվերցնեմ նվերը և կվերադառ-նամ: Բայց մայրս պատի պես կանգնած էր իր տեղում: Նա ոչ մի կերպ չէր ուզում ինձ հասկանալ: Եվ ես ուզում էի ամեն ինչ պարզաբանել, թե ուր գնաց իմ քաղցր ու բարի մայրիկը: Բայց միևնույն է որոշեցի դուրս գալ սիրե-լիիս մոտ:
Մինչ ես որոշում կայացրեցի, նա արդեն հեռացել էր: Նա զանգահարեց, ասաց միայն, որ դարպասի մոտից վերց-նեմ քաղցրավենիքը, և որ ինքը հասկանում է ամեն ինչ: Ես, արդեն լիովին տրամադրված փորձում էի դուրս գալ, բայց մայրս նորից կանգնեցրեց ինձ: Ասաց, որ եթե ես դուրս գամ, ուրեմն կարող եմ այլևս չվերադառնալ:
Նրա խոսքերը վիրավորեցին հոգիս, և դա առաջին անգամը չէր: Ես չէի հասկանում, թե ինչ է տեղի ունեցել, և ինչու է նա ինձ այդքան վիրավորում: Ես նրան ոչ մի վատ բան չէի արել: Հիմա եմ հասկանում, որ ամեն ինչ կապված էր հայրիկիցս բաժանվելու հետ:
Անկախ ամեն ինչից, ես դուրս եկա քաղցրավենիքը վերցնելու, քանի որ ընկերս դրանց համար գումար էր վաս-տակել մեծ դժվարությամբ: Մայրս դրանից հետո էլի ինչ-որ բան ասաց և փակեց տան դուռը: Վերադարձա և եր-կար թակեցի դուռը, խնդրեցի, որ ներս թողնի։ Բայց մայրս նույնիսկ դուրս չեկավ: Ես շատ հուզված էի, և հույս ունեի, որ նա ուշքի կգա, կհասկանա իրավիճակը և ինձ ներս կթողնի: Այդ պահին ես հասկացա, որ անհնազան-դություն եմ ցուցաբերել: Բայց արժե՞ր վտանգել երեխայի առողջությունը նման մանրուքի համար:
Ես մնացի բակում: Ժամանակն արագ անցավ և բավականին ցուրտ էր: Եվս մի քանի անգամ մոտեցա դռանը, բայց ի պատասխան միայն լռություն տիրեց: Վերջին անգամ մայրս, լույսը միացնելով, դուրս եկավ ու ասաց, որ չխանգարեմ իր քունը …Ես զանգեցի ընկերոջս, բացատրեցի, թե ինչ է կատարվել: Նա առաջարկեց գնալ իր տուն, բայց ես չկարողացա: Ես այլ դաստիարակություն ունեմ:
Գիշերվա կեսին նա վերմակ բերեց, որպեսզի ես մի փոքր տաքանամ: Առավոտյան ես նրան տուն ուղարկեցի, քանի որ մեկ ժամ անց նա նորից պետք է գնար աշխատանքի: (Այս մարդը հետագայում դարձավ իմ ամուսինը): Եվ նա չէր ուզում, որ ինչ-որ մեկը սխալ բան մտածեր:
Ժամը յոթին մայրս վեր կացավ և սկսեց զբաղվել տնային գործերավ: Արագ ներխուժեցի տուն, վերցրի աշխա-տանքային պայուսակս, առանց հագուստս փոխելու, վազեցի գործի: Ես գիշերը չէի քնել, սոված ու հուսահատ-ված, կորցրել էի պայծառ ապագայի հույսս ու ապագայի հանդեպ վստահությունս:
Վերադառնալով տուն՝ ես որոշեցի տատիկիս հետ ապրել: Նա ապրում էր մոտակայքում, բայց և մայրիկի հետ չէր շփվում: Կհարցնեք՝ ինչու՞ միանգամից չդիմեցիր նրան: Այո, միայն այն պատճառով, որ ես անհանգստանում էի նրա առողջության համար: Տատիկն, իհարկե, ամեն ինչ հասկանում ու ընդունում էր: Նա միշտ աջակցում և տեր էր կանգնում ինձ։
Հիմա ես ինքս մայր եմ, և ավելին՝ չեմ հասկանում մորս արարքը: Այդ դեպքից հետո բավական ժամանակ է ան-ցել, և իմ հոգին նույնպես քերծվում է: Մենք շփվում ենք, բայց մեր մեջ այլևս վստահություն և առանձնահատուկ սեր չկա:
