Մայրս տարեց կին է․ Նրան խղճալով իմ տուն տարա․․․Այդ օրվանից կյանքս սարսափ ֆիլմի վերածվեց
Գրեթե բոլոր մար դիկ մի օր կան գնում են ընտրո ւթյան առաջ. ապրել տա րեց ծնողների հետ թե նրան ցից առանձին: Եթե ունեք
ծնողներ, ուրեմն ձեր բա խտը բերել է: Իսկ եթե նրա նք ձեզ մոտ են ապրում, ուրեմն ձեր բախ տը կրկ նակի է բերել: Շատերի ծնող-
ները բնակվում են ուրիշ քաղաքում:
Տարեց տարի նրանց առողջական վիճակը վատանում է, նրանք ծերանում ու թուլանում են:Իսկ վատն այն է, որ մեծանալով՝ հաճախ
չեն ուզում ընդունել այդ փաստը և վախենում են հրաժարվել ինքնուրույնությունից: Մայ րիկս որքան հնա րավոր էր, հետա ձգում
էր այն պահը, թե երբ պիտի խոստ ովանի, որ ինքը էլ չի կարող լինել անկախ՝ ֆինանսա կան, ֆիզիկական ու բար ոյական առումով:
Ու մի օր վերջա պես կարողացա համոզել նրան տեղափոխվել մեր տուն:Գիտեի, որ այդպես ինձ ավ ելի հանգիստ կզգամ, խիղճս չի
տանջի, որ նա միայ նակ է ու բոլորից հեռու:Խիղճս լռեց, բայց արդյո՞ք ես հիմա ինձ հանգ իստ եմ զգում:Մորս՝ մեր տուն տեղափոխ-
վելուց հետո կյա նքս վերած վեց հանուն ազատ ության պայքարի:
Անազատության նման զգացում չէի ունեցել նույնիսկ այն ժամանակ, երբ երեխ աներս դեռ շատ փոքր էին:Մայ րիկս ուզում է, որ ես
ամբողջ ժամանակ իր կողքին մնամ: Խնամակալ չի ուզում: Պահա նջում է, որ էլ աշխատանքի չգնամ, աս ում է՝ ամո ւսնուդ աշխա-
տածը կբավականացնի:Ինձ երբեմն թվում է, որ ես նոր ից փոքրացել եմ կամ հակառակը՝ երեխա եմ ունե ցել:Մորս ուղեղի ու հիշողո
ւթյան հետ ամեն ինչ կարգին է, ու դրա հա մար էլ նա հաճախ է նշում, որ այդ ես եմ նախաձեռնել նրա տեղափոխությունը:
Ասում է, որ փոքր ժամ անակ ինձ այնքան է խնա մել, երբեք դ յակ չի պահել, հիմա էլ իմ հերթն է: Բայց չէ որ ես չեմ կարող մոռա նալ
երեխաներիս, ամուսնուս ու աշխատանքիս մասին:Ծանոթ ներս ասում են, որ պիտի մի քիչ խիստ խոսեմ հետը, բացատրեմ: Երբեմն
այդպես էլ ա նում եմ, բայց հետո խիղճս տանջում է:
Փորձում եմ լինել համբերա տար, որովհետև մայրիկս հավերժ չէ… բայց այն քան բարդ է…
