Մի քանի օր առաջ ավտոբուսով տուն էի գնում․ Կանգառում մի երիտասարդ աղջիկ բարձրացավ՝ երկու փոքր երեխաների հետ, մե-
կը մանկասայլակի մեջ էր նստած։Կինը չարչարվում էր, չէր կարողանում բարձրացնել մանկասայլակը: Միանգամից մի քանի երիտա-
սարդներ տեղից վեր կացան, շտապեցին օգնել: Բարձրացան:
Հանկարծ մեծ երեխան՝ ով երևի 3 տարեկան էր, ընկավ:Մի ուրիշ աղջիկ արագ գնաց նրա մոտ, բռնեց ձեռքից, օգնեց կանգնել: Մինչ
այդ մայրիկը մանկասայկն էր հարմար տեղ կանգնեցնում: Ազատ տեղ չկար, և մի տատիկ իր տեղը զիջեց փոքր տղայի:Միջին տարի-
քի տղամարդը՝ տեսնելով կանգնած տատիկին, վեր կացավ և նրան տեղ տվեց:Հետո մայրիկը սկսեց ձեռքով մաքրել երեխայի հագու-
ստը, և նրա կողքին նստած կինը պայուսակից խոնավ անձեռոցիկ հանեց և տվեց:
Մինչ երիտասարդ մայրիկը տղայով էր զբաղված, սայլակի մեջ նստած աղջնակը սկսեց կամակորություն անել և լացել: Նրա կողքին
մի աղջիկ կար կանգնած, և նա սկսեց հեռախոսով նկարներ և մուլտեր ցույց տալ,որ փոքրիկը հանգստանա:Բոլոր ուղևոները հետև-
ում էին ընտանիքի արկածներին:Վերջապես նրանք հասան իրենց կանգառ:Կինը նույնիսկ չհասցրեց փորձել իջեցնել սայլակը, երկու
երիտասարդներ արեցին դա նրա փոխարեն:Կինը կանչեց որդուն, և նստած ուղևորների օգնությամբ երեխան հասավ դռան մոտ,
պտտվեց և բարձր ասաց.
—Շատ շնորհակալ եմ ձեզ:
Բոլորը ժպտացին և ձեռքով արեցին: Ոչ մի արտառոց բան չի եղել, ոչ մի մեծ իրադարձություն չկա,բայց ներսումս այնքան ջերմ զգա-
ցողություն մնաց այդ ուղևորությունից հետո:
