Մտքովս անգամ չէր անցնի, որ 20 տարեկանում հարազատ մորս կողմից այդքան անտեսված կլինեմ․․․Մայրս փաստացի հրաժարվեց ինձանից։Երբեք չէի մտածի, որ կյանքումս այնպիսի շրջան կլինի, երբ պիտի պայքարեմ՝ մորս կողմից ուշադրո ւթյան արժանանալու համար: Ես ընդամենը 20 տար եկան եմ, բայց նրան պետք չեմ: Նա իր ամբողջ ժամ անակն ու ուշադրո ւթյունը տրամադրում է իմ 12 տարեկան քրոջը:
Եվ եթե նախ կինում դա այնքան էլ չէր զգաց վում, երբ դարձա 18 տարեկան, համոզ վեցի, որ էլ պետք չեմ մորս: Նա այնքան սառը և անտարբեր է իմ հանդեպ:Անկեղծ ասած, չգիտեմ, թե դա ինչի հետ է կապված: Կարծում եմ, դրա հա մար պատճառ չկա: Մեր ընտա-նիքը միշտ համերաշխ է եղել: Երբ մի քանի տարի առաջ մահ ացավ հայրս, մենք կարո ղացանք դիմա նալ վշտին միայն միմյանց ա-ջակցելու և օգնելու շնորհիվ: Իսկ հիմա ի՞նչ…Հարազատ մայրս հրաժարվում է ինձանից:
Մորս վարքն անհասկանալի է նույնիսկ տատիկիս համար: Նա էլ փորձել է խո սել հետը, հասկանալ, բացատրել, բայց ոչինչ չի ստաց-վել: Այժմ տատիկիս հետ եմ ապրում, իսկ մայրս ու քույրս մնացել են մեր տանը:Չեմ կարող խոսել որևէ մեկի հետ: Ընկերուհիներիս և հասակակիցներիս հետ նման բան չի եղել, նրանք բոլորն էլ ապրում են նորմալ ընտանիքներում: Միայն տատիկիս հետ կարող եմ եր-բեմն կիսվել, բայց նրա համար այս ամենը շատ ցա վալի է, այնպես որ փորձում եմ ավելորդ անգամ չտխրեցնել նրան:
Տատիկս ասում է, որ ուղղակի չի ճանաչում հարազատ դստերը…Մայրս կրտսեր քրոջս ասել է, որ գնացել եմ սովորելու, դրա համար էլ իրենց հետ չեմ ապրում: Բնականաբար, ես նրան չպատմեցի,որ սա եղել է մորս կամքը, չեմ ուզում ազդել երեխայի հոգեկանի վրա՝ իմ ու մորս վեճերով, առանց այն էլ խեղճը վաղ տարիքից առանց հայրիկի է մնացել: Դա իմ կողմից մեծ սխալ կլինի: Մի խոսքով, չգի-տեմ՝ ինչ է լինելու, բայց մի բանում վստահ եմ. մեր նախկին համերաշխ և սիրով լի ընտանիքը կմնա միայն իմ երազներում…
