Ողջ կյանքում սիրով պարուրել ու մեծացրել, հարազատի պես եմ սիրել որդեգրած որդուս, սակ այն եկավ այդ չար աբաստիկ օրը և
«բարի մարդիկ» բացահայտեցին գաղտնիքս․․․Մարիան և իր ամուսինն իրենց փոքր տղա յին որդեգրել էին և նրան ավելի շատ էին
սիրում, քան իրենց հարազատ երեխաներին:
Տղային անվանեցին Վանյա: Մանկատնից նրան վերցրել էին շատ փոքր և թույլ վիճա կում: Ծնող ները չէին վախենում խնդիրներից.
Ռեսուրսներն ու ցանկությունները բավարար էին վերականգնման համար: Բայց պարզվեց, որ ամենա դժվարը առողջական խնդիր-
ները չեն:Առաջին անգամ «բարի» մարդիկ երեխային բացահայտեցին այն ճշմարտությունը, որ նա որդեգրված է, դեռ ման կապար-
տեզում: Աղջիկը տղային փոխանցեց իր ծնողների զրույցը, որոնք տանը քննարկում էին նրան:Երկրորդ անգամ, այդ նույն տեղեկութ-
յունը հայտնեցին առաջին դասարանում:
Երբ Վանյան դեռահաս էր,նրա հայրը մահացավ:Ավագ եղբայրներն արդեն ապրում էին ազատ և անկախ կյանքով:Մարիան կենտրո-
նացած էր միայն փոքր տղայի մեծացնելու վրա և տալիս էր նրան այն ողջ սերը, որին նա կարոտ է եղել մանկության տարիներին։16
տարեկան հասակում Վանյային կրկին ինչ-որ մեկն ասաց,որ ինքը մանկատանից է:Նա հիշեց,որ մանկուց դա արդեն լսել էր: Հետևա-
բար, որոշեց մեկ անգամ և ընդմիշտ պարզել ճշմարտությունը:
Մարիան այս պահին պատրաստվել էր դեռ վաղուց, բայց միշտ կարծում էր, որ տղան դեռ շատ փոքր է ճշմարտությունը հասկանա-
լու և ընդունելու համար: Եվ նա շատ էր վախենում:Մի անգամ Վանյան տուն եկավ շատ տխ ուր վ իճակում: Լուռ, ընթրիքի սեղանի
շուրջ նա հարցրեց. «Ճի՞շտ է, որ ես որդեգրված եմ»: Մարիան համարյա խեղդում էր: Նա այնքան վախեցավ, որ բառ չկարողացավ
ասել: Այնուհետև հավաքեց ինքն իրեն և գլխով նշան արեց:
Վանյան նետեց պատառաքաղը և վազեց իր սենյակ: Մարիան գնաց նրա հետևից, թակեց դուռը, մոտեցավ նրան և գրկեց: Նա դառ-
նորեն լաց եղավ: Մայրը մխիթարեց նրան, ասաց, որ սիրում է նրան՝ անկախ ամեն ինչից: Բայց ինչ-որ բան կոտրվեց նրանց հարա-բերություններում:Դրանից հետո նրանք այլևս չխոսեցին այդ թեմայով: Բայց որդին սկսեց փոխվել. Նա սկսեց վիճել, տնից հեռանալ
և չէր հնազանդվում մորը: Երբեմն տուն էր գնում հարբած վիճակում, դպրոց չէր հաճախում:
Կյանքը վերածվեց մղձավանջի:Մի անգամ Մարիան չհամբերեց և ասաց,որ նա հեռանա:Առաջարկեց մնալ ընկերների հետ և աշխա-
տանք գտնել, որպեսզի չկործանվի և ոչ մեկին չտանջի իմ պահվածքով: Մայրը հույս ուներ, որ եթե տղային ճիշտ դաստիարակի, ա-
պա նա չի կորչի այս կյանքում:
Որդին հեռացավ, Մարիան զանգահարեց իր բոլոր ընկերներին,խնդրեց ուշադիր լինել նրա նկատմամբ և միայնակ չթողնել նրան դժ-
վարին պահերին: Նրանք հասկանում էին ամեն ինչ: Որոշ ժամանակ անց նրանք զանգահարեցին ՝ ասելով, թե որտեղ է նա, ում հետ
և ինչ վիճակում: Մարիա որոշեց, որ կհետևի իր որդուն, որպեսզի ավելի շատ խնդիրներ չառա ջացնի:Նա վերադ արձավ երկու շա-
բաթ անց: Այս ամբողջ ընթացքում Մարիան հազիվ էր ուտում և քնում:
Նա հետևում էր որդու արարքներին կողքից, զանգ ահարում էր տղայի ընկե րներին: Վան յան եկել էր իրերի հետևից: Մայրն այնքան
ուրախ ացավ նրան տեսավ, որ ուզում էր վազել և գրկել տղային, բայց մի կերպ զս պեց իրեն: Պարզ ապես ասաց. «Ի՞նչ ես կանգնել,
ներս մտիր» և այլևս տղային տնից դուրս չհանեց:Այդ ժամա նակվանից ի վեր ավար տվեց մղձավանջը, բայց մայրը և որդին այլևս
ջերմ հարաբերությունների մեջ չէին:
