Երիտասարդ ուսանողն իր ուսուցչի հետ գնաց զբոսնելու։ Դրսում՝ փողոցի մյուս կողմում, ուսանողը նկատեց մի
զույգ հնամաշ կո շիկներ, որոնք պատկանում էին աղքատ գյուղացում, ով այդ պահին աշխատում էր դաշտում և
վերջացնում էր գործը։Ուսանողն ասաց պրոֆեսորին․
—Արի կատակենք։ Թաքցնենք նրա կոշիկները և հետևենք, թե նա ինչ կանի։
Պրոֆեսորը պատասխանեց․
—Երիտասարդ, երբեք մի կատակիր ուրիշի դժբախտության վրա։Բայց քանի որ դու հարուստ ես, կարող ես
հա-ճույք ստանալ հե տևյալից․ յուրաքանչյուր կոշիկի մեջ մեկական ոսկե մետաղադրամ դիր, իսկ ես ու դու
կթաքն-վենք ծառերի հետևում և կհետևենք, թե նա ինչ կանի։
ՈՒսանողն այդպես էլ արեց,և նրանք երկուսն էլ թաքնվեցին ծառերի ու ճյուղերի հետևում։ Շուտով գյուղացին
ավարտեց աշխատանքը և դաշտից հետ եկավ այն վայրը,որտեղ թողել էր կոշիկներն ու վերարկուն։Երբ նա
հագնում էր կոշիկները,զգաց, որ դրա մեջ ինչ-որ բան կա։ Սկզբում կարծեց, թե քար է, բայց երբ տեսավ, որ ոս-
կե մետաղադրամ է, շատ զարմացավ։
Նա նայեց շուրջը և ընկավ մտորումների մեջ։ Նորից նայեց շուրջը, բայց ոչ մեկի չտեսավ։ Մետաղադրամը դրեց
գրպանը և սկսեց հագնել մյուս կոշիկը,և հայտնաբերելով մյուս մետաղադրամը՝ սկսեց արտասվել։ Հանկարծ նա
ծնկի իջավ, գլուխը բարձարցրեց դեպի երկինք և սկսեց աղոթել ու շնորհակալություն հայտնել։Աղոթքի մեջ նա
հիշեց իր ծանր հիվանդ կնոջը,երեխաներին,ովքեր ուտելու բան չունեն, իսկ հիմա անտեսանելի ձեռքի շնոր-հիվ,
որն իրեն ոսկե մետաղադրամներ է տվել, նրանք այժմ կփրկվեն։
Ուսանողը խորը ցնցված էր, աչքերից արցունքներ էին հոսում։ Պրոֆեսորը հարցրեց․
—Եթե դու կատակեիր այնպես, ինչպես որ սկզբում էիր ցանկանում, արդյո՞ք ավելի երջանիկ կլինեիր,
քան հի-մա։
Տղան պատասխանեց․
—Պրոֆեսոր, դուք ինձ մի դաս տվեցիք, որը երբեք չեմ մոռանա։Հիմա ես հասկանում եմ այն, ինչ երբեք չեմ
հաս-կացել․ավելի օրհնված է նա,ով տալիս է, քան նա, ով ստանում է։ Դրա համար էլ եթե ուզում ես բարություն
անել, շտապիր, հաստատ չես զղջա։ Հետևիր խղճիդ ձայնին և մի շեղվիր բարոյական արժեքների ուղուց։
