Ես երեխաներին տանում եմ մանկապարտեզ, իսկ կրտսերս սկսում է քմահաճ վարք ցուցաբերել, քանի որ նա չի ցանկանում գնալ: Եվ ես, իրավիճակը հարթելու համար, առաջարկում եմ գնալ նրա հետ միասին, քանի որ այն-տեղ կարելի է լավ հանգստանալ:Ի պատասխան ՝ կրտսերը տխուր հառաչում է և ասում, որ ինձ թույլ չեն տա մնալ մանկապարտեզում, քանի որ մեծահասակ եմ:
Բայց հետո ավագ դուստրս երկխոսության մեջ է մտնում, ով հայտարարում է, որ ես ՝ նրանց մայրն եմ, բայց դեռ փոքր եմ, որովհետև ծնողներս ողջ են: Աղջկաս պատասխանն ինձ ապշեցրեց: Այդ պահին նույնիսկ մոռացել էի, թե ինչպես են զուգագուլպաները պատշաճ կերպով հագցնում:Հիշում եմ, թե ինչպես հայրս, մի օր հայտնվեց հիվանդանոցում:
Երբ ես նայեցի նրան, այդքան անօգնական, պառկած լինելով հիվանդանոցային մահճակալի վրա, մտածեցի, որ մինչ նա ողջ է, ես կմնամ նրա փոքրիկ դուստրը: Եվ չնայած ես արդեն չափահաս կին եմ և ունեմ ընտանիք, երե-խաներ, ես շատ եմ վախենում հորս կորցնելուց, որովհետև այդ ժամանակ ես վերջնական և անդառնալիորեն կդառնամ մեծահասակ:
Ինձ հետ միասին, այդ ժամերին, մայրս էր, նա ձեռքերն ուղղեց դեպի ինձ, և տվեց խմելու իր կոմպոտը: Եվ դրա-նից հետո մայրս գրկեց իր մորը: Պատկերացնու՞մ եք: Նա արդեն 94 տարեկան է: Բարեբախտաբար, հայրս ա-պաքինվեց: Եվ կրկին նա ինձ պարգևատրում է նախատինքներով, հետո համբույրներով, երբեմն նա փորձում է ինձ սովորեցնել, թե ինչպես ապրել, և ես, ինչպես մանկության տարիներին, մի փոքր վախենում եմ նրանից:
Հորս հիվանդությունից առաջ ես հավատում էի, որ ծնողներս, անկախ ամեն ինչից, միշտ կլինեն կողքիս: Նրանք երբեք մեզանից անհարկի խնամք չեն պահանջում, այլ,նույնիսկ վախենում են ցույց տալ, թե որքան անհրաժեշտ է դա:
Ծնողների կարևորությունը մեր կյանքում անչափ կարևոր է: Նրանք միշտ մեզ կսիրեն, և նրանց համար մենք հավերժ կմնանք նրանց փոքր երեխաները: Պատահում է, որ ծնողները զայրացած են մեզ վրա, երբեմն չեն ու-զում հասկանալ, նրանք շարունակում են կրթել: Մեծանալով ՝ մենք հաճախ ենք լսում նրանցից նման արտա-հայտություններ. «Ի՞նչ կարող ես իմանալ: Դեռ կյանք չե՞ք տեսել, մի փոքր երեխա ես»:
Չնայած մենք ինքներս էլ մեծահասակ երեխաներ ենք: Բայց սա չի նշանակում, որ նրանք դադարել են սիրել մեզ: Եթե հիմա ինձ հարցնեք, թե ինչու եմ գրել այս հոդվածը, ապա ես չեմ կարողանա հստակ պատասխան տալ: Ե-կեք սիրենք և պաշտպանենք մեր ծնողներին: Ի վերջո, քանի դեռ նրանք ողջ են, մենք հնարավորություն ունենք երբեմն վերադառնալ մանկություն: Եվ նույնիսկ եթե դա հնարավոր է միայն նրանց կողքին, բայց, հավատացեք ինձ, դա շատ բան է նշանակում:
