Սկեսուրս ամեն տեղ միջամտում է իմ ու ամուսնուս անձնական կյանքին՝ նույնիսկ անկողնում․․․Էլ չգիտեմ ինչպես նրան բացատրեմ, որ մեզ հանգիստ թողնի
Ինչպե՞ս են քայքայվում նորաստեղծ ընտանիքները։ Իհարկե, դեպքերն ու պատ ճառները բազ մաթիվ են, սա կայն այսօր մի նորաս-տեղծ ընտանիքի պատմություն ենք ներկայացնում, որը շատ արագ քայքայվել է չափազանց «հոգա տար» սկեսո ւրի թեթև ձեռքով։ «Մեր սերն առաջին հայա ցքից էր։ Մեր հարաբերությո ւնները շատ արագ էին զարգանում, և շատ արագ պարզ դարձավ, որ պար-զապես չենք կարող ապրել առանց իրար։Այդպես, կես տարի անց նա ինձ առաջարկություն արեց, ես համաձայնեցի առանց երկմտե-լու։
Մենք սկսեցինք միասին ապ րել և պատրա ստվել հարսանիքին։ Մենք երջա նիկ էինք։ Ժամանակ առ ժամանակ մեզ տեսության էր գալիս նրա մայրը։Հարսա նիքից հետո ամուսնուս մայրը, կարելի է ասել, ամ բողջ օրը մեր տանն էր։ Ամեն երեկո նա գալիս էր՝ ստու-գելու ամուսնուս կոշիկները, սովո րեցնում էր, թե ինչպես չորացնեմ կոշիկի միջուկները, շարում էր կոշիկները միջանցքում պահա-րանի վրա։
Իսկ առավոտյան գալիս էր և ստուգում մեր ննջարանը, թե արդյոք սավանը կեղտոտ կամ ճմռթված չէ… Այո՛, դուք ճիշտ հասկացաք, նա բացում էր արդեն հավաքած անկողինը և ստուգում։Նա ծալում էր մեր կեղ տոտ անկ ողինը և տեղավո րում լոգարանի կեղտոտ շորերի արկղում։Իսկ խոհանոցում նա իսկական ստուգում էր իրականացնում և դիտողություն անում ինձ գնածս հավի համար, որն ինքը չի առնում, «սխալ» թեյի կամ իր սիրելի մակա րոնների բացակայության համար։
Ի՞նչ էի ես զգո ւմ։ Սկզբո ւմ մտածո ւմ էի, որ դա մոր հոգատարո ւթյուն է, հետո վիրավորվո ւմ էի, որ ամո ւսինս թույլ է տալիս մորը խառնվել մեր կենցաղին, հետո բարկանում էի նրա և իր մոր վրա։Խոսակցություններ և վեճեր էին լինում, բայց ամուսինս կտրակա-նապես չէր ցան կանում խառնվել՝ վախե նալով նեղաց նել մորը։ Իսկ ես ինչ-որ մի պահի հոգնեցի ապրել լծի տակ, չնայած որ նրա մայրը մեզ հետ չէր ապրում, բայց, փաստացի, նա մեր տանն էր ամեն օր՝ առավոտից մինչև ուշ երեկո։
Երբ նա սկսեց մեզ թոռ պատվիրել և ասել, որ տղան կադետական դպրոց կգնա, որ 7 տարեկանում այնտեղ կընդունենք, հետո՝ այն-տեղ… Ես հասկացա, որ դա «ՍՏՈՊ»-ն է, ստոպ այն ամենին, ինչ կար կամ կարող էր լինել։ Ես հեռացա։Ես ուզում եմ ապրել այնպես, ինչպես ինձ է հարմար, ուտել այն, ինչ ինձ է դուր գալիս, քնել ճմռթված սավանի վրա և ուտել ոչ այն մակարոնները, որոնք ինքն է սի-րում։
Մենք բաժանվեցինք, սակայն նա շարունակում է զանգել, իսկ ես այլևս ոչինչ չեմ ուզում։ Բաժանո ւթյունը կարծես մի կում թթվածին լինի։ Ահա թե ինչպիսին են լինում «հոգա տար» սկեսուրները»։
