Երբ ես ծննդաբերեցի, ամուսինս նույնիսկ հիվանդանոց չեկավ: Ես հիվանդանոցից ուղիղ գնացի ծնողներիս տուն: Այսպիսով, մենք որոշ ժամանակ ապրել ենք իրարից հեռու, ամուսինս չէր զանգում և երեխայի հետ հանդիպումներ չէր փնտրում: Մի քանի ամիս անց մենք հանդիպեցինք քննարկելու, թե ինչ է լինելու հետո: Ինչո՞ւ չենք ամուսնալուծվում, եթե միասին չենք: Նա ինձ առաջարկեց նորից տեղափոխվել իր մոտ: Ես որոշեցի նրան ևս մեկ հնարավորություն տալ:
Եվ նա, իհարկե, չարդարացրեց իմ սպասումները: Ես չեմ հիշում, թե ինչպես սկսվեց այս վեճը, բայց սկեսուրս երեկոյան ժամը 9-ին ասաց, որ ես և յոթ ամսական երեխաս տանից դուրս: Համբերությունս հատել էր։ Չէի կա-րողանում հասկանալ, ինչպես էմ մի քանի ամիս ապրել նրա հետ նույն տանիքի տակ, դիմացել նրա արարքնե-րին: Եվ նա սկսեց հավաքել իրերս:
Ամուսինս ոչ մի բառ չասաց: Սկեսրայրս կարեկցանքով նայեց այն ամենին, ինչ տեղի էր ունենում, բայց նաև չհամարձակվեց միջամտել: Զանգահարեցի տաքսի և մեկ ընդմիշտ հեռացա:
Հիմա նախկին ամուսինը որևէ կերպ չի հետաքրքրում մեր երեխայի կյանքով. Ես նույնիսկ լուսանկարներ չեմ հրապարակում սոցիալական ցանցերում: Նա չի ուզում մեզ ճանաչել; Ես նորից ամուսնացա, նորից ծննդաբե-րեցի: Իմ երկրորդ ամուսինը հիանալի հայր է երկու երեխաների համար, և մենք բոլորս շատ երջանիկ ենք:
