Վատ եմ զգում, որ կյանքս ի ցույց եմ դրել համացանցում, բայց ինձ խորհուրդ է պետք․․․44 տարեկանում հղիա ցել եմ ու չգիտեմ ինչ եմ անելու։Ես ինքս ունեմ երկու անկախ և վաղուց առանձին ապրող երեխաներ:Նրանք հասունացել են և արդեն հանդիպել են իրենց կյանքի կեսերին: Նրանցից յուրաքանչյուրն ունի իր բնակարանը և իր կյանքը: Հինգ տարի առաջ իմ անձնական կյանքում նույնպես կտրուկ փոփոխություններ եղան՝ ես և ամուսինս բաժանվեցինք:
Աշխատանքի հետ կապված խնդիր նույնպես կային: Որդիս և դուստրս, իհարկե, այցելում են ինձ, բայց ոչ այնքան հաճախ, որքան ես կցանկանայի: Երբեմն ես շատ եմ տառապում մենությունից:Հետևաբար ես չհրաժարվեցի «բոլոր առո ւմներով հաճելի» ուշադրութ-յուններից, բայց, ինչպես պարզվեց, նա անլո ւրջ տղամարդ էր: Եվ ահա արդյունքը `ես հղի եմ: Հեռացնել պտուղը:
Ոչ, ես չէի կարողանա գնալ այդ քայլին, չնայած որ 44 տարեկանում ծննդաբերելը շատ վախենալու և խնդրահարույց է: Երեխայիս ա-պագա հայրը չի ցանկանում որևէ բան լսել նրա մասին, և ես ստիպված խզեցի նրա հետ բոլոր հարաբերությունները:Տեղյակ եմ, որ ուշ հղիությունը սպառնում է ոչ միայն ծննդաբերության ընթացքում բարդությունների.
Իսկ եթե հանկարծ չկարողանամ պտղին պահպանել, և հղիությունը դադար եցվի, բայց նաև հաս կանում եմ, որ երեխայի համար ես կլինեմ «տարիքային մայր»: Բայց նա կապրի:Եվ հուսով եմ, որ կկարողանամ ամեն ինչում օգնել նրան: Նա կլուսա վորի մենությունս և կժպտա ինձ հետ միասին: Մոխրագույն ռեժիմը կվերանա, և ես նորից ինչ-որ մեկին պետքական կլինեմ:
Ես իմ կարգավիճակում շատ եմ վախենում բժշկի այցից: Արդեն մեկ ամիս է, որ չեմ կարողանում գնալ և գրանցվել հիվանդանոցում: Վախենում եմ,որ բժիշկը կսկսի համոզել,որ հրաժարվեմ ծննդաբերությունից,կհայտնաբերի որևէ պաթոլոգիա կամ կքննադատի «ա-ռանց ամուսին» հղիությունը: Ես պարզապես չեմ կարող որոշում կայացնել և խոսել աղջկաս և որդուս հետ: Ինչպե՞ս կարձագանքեն նրանք: Ո՞ր որոշումը ճիշտ կլինի:
Չի կարելի հետաձգել այս հար ցը, պետք է հաշվի առնել բոլոր կողմերն ու տեսա կետները:Ամեն ամեծ «դեմ» փաստարկն իմ անորո-շությունն է, որ քառասուն տարեկանից հետո միայնակ կինը կկարողանա արդյոք երեխային տալ իր բնականոն զարգացման համար անհրաժեշտ ամեն ինչ: Երեխային առողջ դաստիարակելը, նրան սիրով շրջապատելն,իհարկե,շատ լավ բան է, բայց,ամենայն հավա-նականությամբ, մեր շատ դաժան և կոպիտ ժամանակը բավարար չէ:
Եվ բացի այդ, ես չգիտեմ ամենակարևորը. Երբ ես տեղավորվեմ աշխատանքի, ինչպես եմ կարողանալու կերակրեմ և ապահովել ե-րեխային միայնակ:Ես չեմ ուզում հրաժարվել երեխայից, բայց մտքերը տարիքային բարդությունների հետ կապված, այն մասին, որ երեխան կարող է ծնվել շեղումներուվ կամ խնդիրներով, ինձ ավելի ու ավելի են անհանգստացնում:
Երեկ ես վերջապես զան գեցի դս տերս և պատմեցի նրան ամեն ինչ: Նրա խոս քերով, երեխա ուն ենալու ամենամեծ խոչընդոտն իմ տա-րիքն է և առողջությունը, որն այնքան էլ լավ վիճակում չէ։ Այնուամենայնիվ, համ ոզեց ինձ հրաժարվել հղիությունից:
Հիմա մոլորվել եմ․․․
