Քանի դեռ ես քրտնաջան աշխատում էի, ամուսինս վերցրել էր որդուս ու հեռացել տանից․ Հետո պարզեցի, որ տղաս նույնիսկ իր
հետ չէ, այլ․․․Պատանեկության տարիներից եղել եմ այն կարծիքին, որ երեխան պետք է ծնվի լիարժեք ընտանիքում:
Ես հանդիպեցի Վիտալիկին և մտածեցի, որ սա իրական սեր է, բայց իրականում պարզվ եց, որ հենց այդ սերը չի կարող հաղթահա-
րել որևէ փորձության: Մենք ստեղծեցինք ընտա նիք, որդի ունեցանք, մի ասին էինք արդեն 3 տարի: Պարզ վեցի, որ ամու սինս լրիվ
անլուրջ մարդ է: Չէր կարողանում մեկ ամսից ավել մնալ նույն աշխատանքի մեջ: Երբեք նորմալ գումար չի աշխատել:
Մենք միշտ հազիվ ենք ծայրը ծայրին հասցրել: Եկավ եկավ մի պահ, որ ես այլևս չկարողացա համբերել և մի անգամ ամուսնուս ա-
սացի, որ ես հոգնել եմ վեճերից և եկել է ժամանակը, որ ամուսնալուծվենք:Նա հոռում էր ամ բողջ գի շեր, իսկ հաջորդ օրը, երբ ես
վերադարձա տուն, տեսա, որ նա վերցրել իր իրերը, որդուս և հեռացել է տանից: Ահա և երջանիկ և ամուր ընտանիքի իմ պատկերը։
Երևի չխոսեմ այն մասին, թե որքան եմ տառապել այն օրերին, երբ որդիս ինձ հետ չէր, և որ սկեսուրս թույլ չէր տալիս նրան տեսնել։
Ես մեկ ամիս շարունակ փնտրում էի որդուս: Եվ պարզվեց, որ ամո ւսինս պար զապես հոգնել է երե խայից, և նա առ աջին հերթին
փոքիիկիս տվել է սկեսրոջս, ով, ի դեպ, ինձ անգամ թույլ չի տվել իր տուն մտնել: Եվ այդ ծեր ու չար կինը հոգնելով թոռն իկից ուղար-
կել է նրան գյուղում գտնվող իր դստեր մոտ:
Ես գյուղում գտա երեխայիս: Տալս առանց որևէ վեճի տղայիս հանձնեց ինձ: Հանգիստ ու ամաչելով իր եղբոր և մոր արարքներից:
Ես փոխեցի բնակարանս, աշխատանքս, ես ու որդիս սկսել ենք նոր կյանք և մեզ պետք չէ <<ամբողջական>> ընտանիք։