Մինչև ամուսնանալս ապագա ամուսինս ոսկե սարեր էր խոստանում, անում էր այն ամենը ինչ ուզում էի․․․բայց հարսանիքից կարճ ժամանակ անց կանգնեցի փաստի առաջ
Հանգամանքներն այնպես դասավորվեցին, որ այժմ ես ամուս նացած եմ և հղի եմ: Չեմ կարող ասել, որ երջանիկ եմ…Ընտանեկան կյանքն այնպիսին չէ իրականում, ինչպես որ ես էի պատ կերացնում:Ես 23 տարեկան եմ: Ծն-վել և մեծացել եմ մայրա քաղաքում: Մինչ ամուս նությունը վարում էի ակտիվ և հագեցած կյանք: Զբոսնո ւմ էի, թատրոն և տարբեր միջոցառումներ էի հաճախում:
Ամուսինս փոքր քաղաքից է: Այստեղ նա ունի լավ աշխատանք: Սկզբում մենք որոշ ժամանակ ապրեցինք մայ-րաքաղաքում՝ վարձակալած բնակարանում, սակայն շուոտվ ամուսինս պնդեց, որ մենք տեղափոխվենք իր հա-րազատ քաղաք:Ես համաձայնեցի, քանի որ ամուսինս խոստացավ, որ մենք մի քանի ամիս կապրենք իր ծնող-ների հետ, մինչ հիփոթեքով բնակարան կգնենք:
Արդեն կես տարուց ավել է անցել, բայց ամո ւսինս նույնիսկ բանկ չի գն ացել:Ես սովոր չեմ օտար մարդանց հետ ապրելուն…եթե գոնե սկեսուրս ադեկվատ կին լիներ, չէի բողոքի: Բայց նա ամեն օր ստիպում է տանն ամեն ինչ մաքրել և լվանալ՝ հաշվի չառնելով իմ վիճակը: Այդ կնոջ կարծիքով, հարսը միայն նրա համար է, որ տան գործեր անի, վերջ, էլ ոչ մի այլ հետաքրքրություն նա չպետք է ունենա:
Իսկ ես արդեն գժվում եմ ձանձրույթից:Երբեմն ուզում եմ ամեն ինչ թողնել և հեռանալ, բայց տեղ չունեմ գնալու, մորս սիրտը հիվանդ է, չեմ կարող նրան նեղություն պատճառել: Ամուսնուս հետ խոսել չի ստացվում, նա միշտ հոգնած է:
Այնքան եմ ուզում ամեն ինչ թողնել և հեռանալ…նորից ազատ դառնալ…բայց երևի չկարողանամ…
