Մի քանի օր սուպերմարկետում մի դեպք եղավ ինձ հետ, որի համար մինչ օրս ամաչում եմ․․․
Վերջերս գնացել էի սուպերմարկետ, որ տան համար առևտուր կատ արեմ։ Միս գնեցի, միրգ, որոշ եցի ուրախացնել երեխաներիս,
վերցրեցի տորթ․․․Մի խոսքով, սովորական առևտուր։Մինչ ընտրում էի տորթը, ինձ մոտեցան երկու տղաներ, մոտ 8-10 տարեկան,
այնքան էլ լավ տեսք չունեին։ Երկուսն էլ հնամաշ հագուստով էին, փոշոտ բաճկոններով և կոշիկներով։ Չգիտես ինչու կարծեցի, որ
գրպանահատներ են։ Նրանից մեկն ինձ ասաց․
-Բարև ձեզ, դուք մեք ենա ունե՞ք։
Ես էլ բարկացած պատ ասխանեցի․
-Իսկ ձեր ի՞նչ գործն է, ունեմ թե չէ։
Զգացի, որ տղաները տխր եցին, և կրտսերն ավելացրեց․
-Դե մենք կարող ենք այն լվաալ, իսկ դուք փոխարենը մեզ համար 2 բուլկի և հյութ կգնեիք․․․
Տղաներն՝ առանց իմ պատասխանին սպասելու, պտտվեցին և գնացին։ Իսկ ես նայեցի սայլակիս մեջ և այնքան ամաչեցի։ Սայլակս
մի կողմ դնելով՝ ամբողջ խանութով մեկ վազեցի նրանց հետևից և տեսա, որ արդեն ելքի մոտ են։
-Եկեք, տղաներ,-կանչեցի նրանց ձեռքով։
Ես նրանց առաջարկեցի 3000 դրամի սահման ներում վերցնել այն, ինչ իրենց պետք է։ Ամա չում էի միայն երկու բուլկի գնել և տալ
երեխաներին։ Կանգնած սպասում էի դրամարկղի մոտ, տեսնեմ, բերել են 2 բոլւկի, 2 փոքր հյութ, 1 տուփ թեյ և մի քիչ վաֆլի։ Դրա-
մարկի կողքի հատվածից երկու սնիկերս էլ ես ավելացրեցի։
Ինչպես հետո իմացա, թեյն ու վաֆլին վերցրել էին հիվանդ մորն ուրա-խացնելու համար։Իսկ երբ տոպրակն արդեն նրանց մոտ էր,
տղաներն առույգ հարցրեցին․
-Իսկ հիմա մենք ի՞նչ պիտի անենք։
-Ուտեք և ուրախ զբոսնեք,-պատասխանեցի նրանց։ Հավանաբար, նրանք սովոր են, որ ամեն ինչի դիմաց ինչ-որ աշխատանք պիտի
կատարեն։
Այս իրավիճակն ինձ սովո րեցրեց ուշադր ություն չդարձնել մարդկ անց արտաքին տեսքին, և միայն հետո մարդկանց։ Ամոթի զգա-
ցումն ինձ հանգիստ չի տալիս։
