Շատերը ինձ կքարակոծեն, բայց անկախ իմ կամքից սիրահարվեցի թուրք տղայի ու․․․Իմ սիրո պատմությունը։Ես 18 տարեկան էի,
երբ առաջին անգամ մեկնեցի Թուրքիա:Մենք ընտանիքով գնացել էինք հանգստանալու:Դրանք իմ կյանքի ամենաանմոռաց և տպա-
վորիչ օրերն էին:Անկեղծ ասած, ինձ շատ դուր եկավ այդ երկիրը: Չնայած ազգային պատկանելիությանը՝ շատ հյուրընկալ, կենսու-
րախ մարդիկ են այնտեղ ապրում:
Ես ընկերացա մի խումբ ռեժիսյոր ուսանողների հետ, ովքեր այնտեղ պրակտիկա էին անցնում: Նրանց հետ շփվում էինք ռուսերե-
նով: Ուսանողների հետ գնում էի տարբեր միջոցառումների, զվարճանում, և թաքուն նախանձում նրանց ապրելակերպին:Նրանց
թիմի ամենահանգիստ և համեստ երիտասարդի անունը Ալի էր: Բոլորը խենթանում էին նրա համար: Բոլորը: Նա այնքան բարի և
հարգալից էր, որ անհնար էր չնկատել դա:Ալին սիրում էր երեխաներին և աշխատում մանկական ակումբում: Երեխաների հանդեպ
սերը փոխադարձ էր:
Մի օր ես նկատեցի, որ նա ինձ մի քիչ ուրիշ աչքով է նայում: Այդ հայացքը երբեք չեմ մոռանա…Մեր հանգիստն ավարտվեց և մենք
տուն վերադարձանք: Հետո սկսվեց մեր առօրյա կյանքը, դասեր, աշխատանք, տան հոգսեր…Ալիի մասին այլևս չէի հիշում:5 տարի
անց՝ համալսարանն ավարտելուց հետո, տուրիստական գործակալությունում աշխատանքի տեղավորվեցի և ինձ բախտ վիճակվեց
մեկնել Թուրքիա՝ գործուղման: Հյուրանոցում զգացի, որ ինչ-որ մեկն ուշադիր ինձ է նայում: Դա Ալին էր:
5 տարի անց մենք կրկին հանդիպեցինք: Սիրտս այնքան արագ էր զարկում…Պարզվեց, որ նա այդ հյուրանոցի մենեջերն է: Նա ինձ
մի անգամից ճանաչել էր: Մոտեցավ, բարևեց, և այդ պահից ամեն ինչ սկսվեց: Գործուղմանս ընթացքում ամեն օր հանդիպում էինք,
բայց հետո ստիպված եղա տուն վերադառնալ: 1 տարի անց նա ինքը եկավ ինձ տեսնելու, իսկ այդ ամբողջ ընթացքում շփվում էինք
համացանցով:Ես այնքան ուրախ էի… Մի օր էլ երեկոյան զբոսնելիս Ալին նայեց աչքերիս մեջ և հարցրեց.
—Անի, կամուսնանաս ինձ հետ:
Ես նման բան չէի սպասում…Չգիտեմ ինչպես նկարագրեմ զգացմունքներս, որ ապրեցի այդ պահին: Բնականաբար, համաձայնվեցի
և ամուր գրկեցի նրան:Հայրս ու մայրս դեմ էին:
—Արգելում եմ հանդիպել նրա հետ…-հենց սա լսեցի հորիցս, երբ պատմեցի Ալիի մասին:
Ես ուղղակի փախա տանից… Ալիի ձեռքից բռնած… երբ հասա Թուրքիա՝ սիրելիիս տուն, զանգեցի ծնողներիս, իսկ նրանք ասացին,
որ իրենց մասին կարող եմ մոռանալ…Ալիի ծնողներն ինձ հարազատ դարձան:
Արդեն մի քանի տարի համերաշխ ապրում ենք մի տան մեջ, մեծացնում ենք մեր դստերը:Կարոտում եմ ծնողներիս, բայց նրանք իս-
կապես ջնջել են ինձ իրենց կյանքից:
