Ուղղակի ամոթ եմ զգում, որ նույն քաղաքում ենք ապրում… Երեկ մետրոյում պատահական լսեցի երկու երիտասարդների խոսակ-
ցություն, երկուսն էլ մոտ 25 տարեկան էին։Երեկ մետրոյում պատահաբար լսեցի երկու երիտասարդների խոսակցություն, երկուսն էլ
մոտ 25 տարեկան էին:Շատ մարդ կար վագոնում,ակամա լսումէի՝ ինչ են խոսում:Ամեն ինչ սկսվեց նրանից,որ նրանցից մեկին զանգ
եկավ.
-Անի՞ն էր, — հարցրեց մեկը:
-Չէ, էլի նա:
-Մա՞յրդ, — հարցրեց ընկերը:
-Հա, զզվացրել է արդեն: Հորիցս էլ եմ հոգնել:
-Հանգստացիր, ծնողներդ են, պետք չէ այդպես:
-Զզվացնում են, նրանք ինձ ՊԵՏՔ ՉԵՆ:Այդ կինը պիտի անպայման իմանա,թե ես ուր եմ գնում, երբ եմ գալու: Թող ինձ հետ գործ չու-
նենան: Ինձ ոչ ոք պետք չէ, ինձ հիմա միայն ծառաներ են պետք, բայց դրանց համար գումար չունեմ, ստիպված ծնողներիս հետ եմ
ապրում, — ծիծաղելով ասաց երիտասարդը:
-Դու հո հիմա՞ր չես, դու լավ մայր ունես,- ընկերն ինձանից շատ էր զարմացած:
-Լա՞վն է, բա ինչի է այդքան գրում և զանգում, ի՞նչ է ուզում ինձանից:
-Դու տխմար ես…
Այդ պահին հասա իմ կայան, դուրս եկա վագոնից, չգիտեմ, հետո ինչպես ավարտվեց խոսակցությունը:
Ահա այսպիսի երիտասարդներ են լինում:
Ծնողները, բնականաբար, նույնպես տարբեր են լինում, բայց այդ տարիքում նստել նրանց վզին, գումար վերցնել և ծառա համարել,
կարծում եմ, անընդունելի է…
