Պապս գնում էր հարևանի կնոջ հետ խանութ, ժամերով կորում․ Ինչ ասես, որ չէի մտածում խեղճ պապիս մասին, բայց․․․Երբ իմացա ինչ էին անում, 2-ին էլ գրկեցի ու ներողություն խնդրեցի։Պապս ու մեր հարևանի կինը, ով պապիկիս տարիքին մի կին է, բա վական մոտ են։
Երկուսի կողակիցներն էլ շուտ են լքել այս կյանքը, և նրանք ընկերացել են՝ միավորվելով այդ ծանր վշտով։ Ո՞վ չգիտի, որ կողակցի կորս տի ցավը ոչինչ չի կարող փարատել։Բայց մի հատ հարց կար։ Էս պապս ու էդ կինը օրեր էր լինում, որ իբր թե խանութ գնալու պատրվա կով հեռանում էին տնից ու շատ ուշ էին վերադառնում։
Ոչ մի բան գնած չէին լինում, և հենց սա՛ էր ամենակասկածելին։ Հարց էր առաջանում՝ ի՞նչ են անում։ Ինչ ասես, որ չէր անցնում մտքո վս, պապիս հետ կոպիտ էի դարձել, քանի որ արդեն չգիտեի՝ ինչ մտածեմ։
Համարում էի, որ խայտառակ է անում մեզ, մինչև որ մի օր որոշեցի իբր վերջնականապես համոզվել իմ կասկածներում՝ պապիս ու էդ կնոջը հետևելով։Հենց որ տնից դուրս եկան, ես էլ հետևեցի նրանց։ Տեսա, թե ինչպես գնացին մեծ առևտրի կենտրոն, գնեցին տաք գլխ արկներ ու գուլպաներ։
Հետո տարան ավտոկայան ու ուղարկեցին, իսկ հետո տուն եկան։Ապշած էի՝ ո՞ւր են ուղարկում։ Հետո իմացա, որ զինվորների համ ար են անում գնումները իրենց թոշակով, իսկ հետո ուղարկում զորամասեր։ Ոչինչ չեմ ասել, արցունքներս խեղդում էին, մենակ երկ ուսին էլ լացելով գրկել եմ, ներողություն եմ խնդրել։
