Փողոցում պատահաբար հանդիպեցին երկու նախկին համադասարանցիներ: Չէին տեսել միմյանց 15 տարի:
—Ինչպե՞ս ես, — հարցրեց մեկը:
—Շատ լավ եմ, վերջերս ամուսնացա աշխարհի լավագույն կնոջ հետ,-ասաց նա:
-Հա՞…իսկ ինչպիսիսնն է, որ նրան լավագույնն ես համարում:
-Նա իրոք լավագույնն է: Գեղեցիկ, բարի, խելացի և զգայուն:
-Հա, բախտդ բերել է: Իսկ ես ամուսնալուծվել եմ 2 տարի առաջ:
-Իսկ ինչու՞:
-Ինչու՞: Չստացվեց: Անընդհատ արտասվում էր՝ առանց պատճառի, շատ նիհար էր, սիրում էր շատ խոսել՝ խելացի ձևանալով:
-Դե հա, պատահում է: Իսկ հիմա ինչպե՞ս ես:
-Լավ եմ: Իմացել եմ, որ նախկին կինս ամուսնացել է, իսկ ես դեռ միայնակ եմ:
Դրանից հետո նրանք մի երկու խոսք էլ փոխանակեցին և ամեն մեկը գնաց իր ճանապարհով: Եվ նրանք այլևս երբեք չհանդիեցին: Եվ չիմացան, որ խոսում էին միևնույն ԿՆՈՋ մասին:
Այդպես է կառուցված աշխարհը: Այն, ինչ մենք լցնում ենք սիրով, դառնում է լավագույնն ու ամենահիանալին: Եվ բանն այն չէ, որ ինչ-որ մեկը վատն է կամ լավը, պարզապես մենք պիտի կարողանանք ամեն ինչին սիրով նայել…
Նյութը հրապարակման պատրաստեց havesovinfon
