Ինձ ամեն ինչ հոգնեցրել է: Անվերջ կենցաղը: Երեխաները, տունը, ամուսինս: Առավոտյան կաշաներ, զբոսանք-ներ: Հետո մաքրություն, լվացք: Քնելու ժամանակ չի մնում: Մի օր հասկացա, որ շուտով կպայթեմ: Աղջիկս շատ նյարդայն էր, ոչ մի կերպ չէր հանգստանում:Նույնիսկ հիմար մտքեր ունեի…Երևի ամուսնալուծվեմ, երեխանե-րին էլ տանեմ մանկատուն:
Բայց չէր որ ես օգնություն էի խնդրում, ուզում էի դայակ ընդունել աշխատանքի: Խնդրում էի գոնե երեկոյան զբաղվել երեխաների հետ: Բայց ոչ, նա անդադար իր ֆուտբոլն էր նայում…Ամեն հարցում մերժում էր: Կտրուկ մերժում…
Ես սարսափելի հոգնել եմ: Հենց դա է արարքիս պատճառը:Բացեցի համակարգիչը, նայեցի բոլոր ուղևորութ-յունները, պլաններ կազմեցի…հանկարծ նկատեցի Դուբայի ուղևորություն մի անձի համար՝ աննախադեպ գնով: Հասկացա, որ չի կարելի բաց թողնել շանսը:
Զանգեցի մայրիկիս, խնդրեցի մնալ երեխաների հետ՝ մինչ ամուսինս կվերադառնա երեկոյան:3 ժամից երե-խաներս մայրիկիս մոտ էին, իսկ ես՝ օդանավակայանում: Թռիչք: Հանկարծ ազատություն զգացի: Աննկարա-գրելի: Երջանկություն, ուրախություն…
Ահա և Դուբայը: Այնտեղից գրեցի ամուսնուս.
-Արմեն, ներիր ինձ: Եթե կարող ես: Երեխաների մասին հոգ կտանես:
Ես հստակ գիտակցում եմ, որ ձեզանից շատերը կարող են քննադատել ինձ, որ վատ մայր եմ, թողել եմ երեխաներիս մորս և ամուսնուս մոտ: Բայց ես չեմ զղջում, որ այսպես եմ վարվել: Այլ ելք չունեի:
